Ici Sophie

OK… de logeerhond uitlaten daarna de buurkat eten geven en dan snel naar de supermarkt. Hoewel het halen van voer voor mijn eigen katten absoluut prioriteit heeft weet ik ook dat vandaag de nieuwe bakker zijn deuren opent. En laat dat nou net de bakker zijn met de lekkerste petit fours uit de hele omgeving. Wat zeg ik misschien wel van het land. Of zelfs, in ieder geval op dit moment, van de wereld!

Ik heb er drie gekozen… Aardbeien, sinaasappel en pistache. En terwijl ik mijn tanden in het flinterdunne chocolade en subtiel krakende omhulsel zet, dan de boterzachte crème proef om tenslotte het smeuïge bitterkoekje tegen te komen dan is dit wel een heel goed begin van mijn dag. Engeltjes op mijn tong.

…

na wat aangenaam verdwalen

en reizen door de tijd

het leven van verhalen

met tegen beter weten in

wat hopen en zoet dromen

toch weer thuis gekomen

…

Oja… ik wilde zo graag een baan omdat ik dan ook collega’s zou hebben.

Horoscoop van vandaag…

Taking a walk down Memory Lane today can open up a huge deluge of romantic recollections from an early crush or your first love. These flashbacks have great value because they remind you of what great passion once fueled your every thought and feeling. Experiencing this nostalgic moment can bring a renewed commitment into your present love life circumstances, reminding you just how much passionate romance you’re capable of experiencing when you connect with the right person…

…lange dagen nog langere nachten. Kermis in mijn dorp en voor het eerst sinds jaren had ik vandaag ergens anders willen zijn..

Natuurlijk niets te zeuren want als ik echt wilde had ik best kunnen gaan het is alleen de beperking in mijn hoofd die me ervan heeft weerhouden. Want stel dat ik het wel had gedaan en dan de liefste eindelijk was tegengekomen… ja wat dan? Ik had niet geweten wat ik had moeten zeggen en hij waarschijnlijk (dit vul ik gewoon even in voor hem)  ook niet en daarbij zou mijn fantastische stoel waardoor ik daar kon komen als een grote paarse krokodil het middelpunt zijn geweest… en dat trek ik niet. Hij weet het niet en ik kan het niet vertellen omdat ik nog zo graag diegene van toen wil zijn. Soms dan… in ieder geval vandaag! *zucht*

ik haat typen op glas! Natuurlijk onderschrijf ik heus het gemak van mijn tablet maar hier typen is toch nog steeds het fijnste als ik dit gewoon even met het laptopje op mijn dekbed doe… Ja op het dekbed want meer zit er voorlopig even niet in. Niet ziek hoor maar gewoon niet kunnen. Gedoe dus.

Hoewel het leven rustig voortkabbelt en ik me al weken bezighoud met het maken van suffe plaatjes over liefde of eigenlijk het ontbreken daarvan nu toch maar eens wat echte letters om te proberen op papier te krijgen waar het allemaal over gaat. Want om te zeggen dat ik verliefd ben is natuurlijk ietwat overdreven het is alleen maar zo dat er de hele dag iemand aan mijn hart kriebelt. Niet dat hij dat zelf weet of er zelfs maar een vermoeden van zou hebben maar toch… Nee het is een één richting verliefdheid die volgens mij meer op de herinnering is gestoeld dan op de werkelijkheid want uiteindelijk gaat het over iemand die ik al vijfendertig jaren niet meer heb gezien. Lang leve FB want daar heb ik hem gevonden. Al is gevonden wel een heel erg ruim begrip voor iemand aanklikken en vragen of hij vrienden zou willen zijn… En ja dat wilde hij wel maar daar is het allemaal bij gebleven. Het is mijn fantasie die me hierbij in de weg zit want ik weet nog zoveel herinneringen op te halen aan een tijd die hij misschien al lang is vergeten en die ik nog wel een keer over zou willen doen.

Hoe leuk zou het zijn als ik de moed zou hebben om gewoon te vragen of hij mee gaat om koffie te drinken. Of gewoon iets gezelligs doen… Al zou ik niet weten wat want mijn verstand blijft daarin hangen bij een hotelkamer midden in Parijs en dat zou een beetje gek voorstel zijn. Koffie dus. Maar vragen ga ik dat natuurlijk nooit. Maar ik droom wel dat ik het vraag… En altijd zegt hij ja.
Jammer genoeg ben ik niet het stoere type, en eigenlijk als ik heel eerlijk ben zou ik niet eens weten wat ik tegen hem zou moeten zeggen als hij ineens voor me zou staan. In mijn hoofd komt die passage ook niet voor. In mijn hoofd is het gewoon net alsof de tijd stil heeft gestaan; gaan we verder waar we waren gebleven alsof we elkaar gisteren nog hebben gezien. We zullen kussen zwijgen vrijen en huilen om elkaars verdriet om daarna te lachen en alles weer opnieuw beleven. Ik zou me nestelen in zijn armen en mijn hart zou het ritme van zijn hart volgen. In mijn hoofd weet ik ook nog hoe hij ruikt, proeft en voelt… En hoor ik nog zijn stem. Even terug naar de werkelijkheid want er is geen enkele reden om aan te nemen dat ik dit zou kunnen dromen het is allemaal maar mijn fantasie en ik moet toegeven dat dit vooral in het veilige donker is terwijl ik in het schrille ochtendlicht wel besef dat het allemaal onzin is. Het is alleen heel lekker mijn onzin…

Ondanks dat mijn zoete heimelijke verliefdheid op de liefde niet uitgesproken gaat worden is het toch fijn om weer eens door de herinneringen te reizen. Ik weet nog dat ik van hem mijn rijbewijs hoesje cadeau kreeg zo’n prachtig donkerbruin leren etui waar ik mijn autorijdende leven lang mijn rijbewijs en paspoort in bewaar en die altijd mee gaat in mijn handtas… Dierbaar en waardevol.

Net als iedere gedachte aan hem.

.

twijfel… 00h37 zet ik nog een kop koffie of ga ik eindelijk slapen?

het antwoord weet ik natuurlijk al

maar ik doe gewoon een poging om verstandig te lijken

Ik heb een plan! Jammergenoeg niet iets groots als een oplossing vinden voor de wereldvrede maar gewoon een plan voor mezelf… naast de plannen als een paar kilo afvallen, rollen naar Santiago, tuin opknappen, verkering zoeken, keuken schilderen, vaker fietsen en regelmatiger mijn huis opruimen en zo kan ik nog wel even doorgaan, is het gaan volgen van een cursus fotografie waarschijnlijk niet direct prioriteit no.1 in mijn leven maar vooralsnog wel het leukste.

Ik ga me inschrijven en een camera aanschaffen.

Goed plan al zeg ik het zelf…

Mooi om te weten

dat de hangende kopjes uiteindelijk

zich oprichten om te bloeien

Teleurstelling bestaat slechts bij de verwachting

#wattemooilijktomwaartezijnisdatmeestalook

Feest zonder slingers

taart en bubbels

maar met warme knuffels

en liefdevol samen zijn

In ieder geval voor nu…

Ja Ik ken van die verhalen dat je opeens de liefde uit je schooltijd tegenkomt en dat de vonk direct weer overslaat… maar ik vraag me daar wel bij af waarom het dan toen niets is geworden. Net als oude liefde die roest maar waar de heimwee naar herinneringen is gebleven.

lk besef al jaren dat mijn tuin veel te groot voor me is geworden maar dit jaar weet ik echt niet meer waar ik zal beginnen. Iedere dag start ik met het bedenken van een plan van aanpak om me ’s avonds te realiseren dat onkruid eigenlijk best mooie bloemen zijn. Een cadeau van de natuur…

Morgenochtend nog maar eens kritisch kijken…

Er is vandaag geschiedenis geschreven. Tom Dumoulin heeft als eerste Nederlander de ronde van Italië gewonnen. Editie 100… En hoewel ik natuurlijk part noch deel uitmaak van zijn prestatie voel ik me minstens net zo blij!

Heb je het al gehoord? Ze wordt weer oma…

… ‘nog 1 keer dan’ zeg ik quasi streng tegen mezelf nadat ik misschien al voor de negende keer een stukje van een docu over de beste tekenaar ooit bekijk. En ook nu weer rollen de tranen over mijn wangen. Zijn vriendin van vroeger leest voor uit een brief die ze ooit van hem kreeg en verteld dat ze nog steeds verliefd is. Mijn gedachten dwalen af naar mijn liefde van vroeger en het feit dat hij altijd is meegegaan in mijn leven. Deze heimwee laat ik bewust nooit toe, het is schuren tegen het rafelige randje van mijn hart en dat probeer ik te vermijden maar de uitdrukking op het gezicht van deze dame zegt precies dat wat ik voel maar nooit hardop durf te benoemen… Ferm veeg ik met mijn mouw mijn wangen droog, zet de televisie uit en vertel de kat dat ik hem ga schrijven… Zodra ik durf!

met iedereen die me lief is…

Het leven is zo de moeite waard.

Eergisteren keek ik een detective toen er onderbroken werd omdat er een donkere schaduw over Nice trok die in de vorm van een vrachtwagen honderden mensen om het leven bracht. Gisteren keek ik een detective toen er een journaal kwam en er in Turkije een coupe werd afgekondigd en er honderden mensen het leven lieten.

Vandaag hou ik het maar op darten…

Nissan Figaro 1991

Als autoliefhebber durf ik wel te zeggen dat ik de meeste modellen wel ken…

Maar zo af en toe kom ik een pareltje tegen waar ik nog nooit van heb gehoord maar waar ik direct van denk ‘ik wil hem, ik wil hem, ik wil hem’…

Op een zonnige dag…

Er zijn van die herinneringen die je keer op keer weer uitpakt

als een dierbaar cadeau.

Weggaan

Weggaan is iets anders
dan het huis uitsluipen
zacht de deur dichttrekken
achter je bestaan en niet
terugkeren. Je blijft
iemand op wie wordt gewacht.

Weggaan kun je beschrijven als
een soort van blijven. Niemand
wacht want je bent er nog.
Niemand neemt afscheid
want je gaat niet weg.

Rutger Kopland

Hoewel we een hectische tijd achter de rug hebben lijkt het dat we nu in rustiger vaarwater zijn aangekomen. Tijd om te genieten van het geluksgevoel waar ik me momenteel in wentel want er is niets fijners dan dat het goed gaat met diegene die me zo lief zijn.

Elk nadeel heb zijn voordeel

(Johan Cruyff)

Dochter: “… Dan gaan we, aan het einde van de zomer, naar die leuke camping en kun jij met Oma daar wel zo’n Pipowagen huren…” Nu weet mijn dochter heel goed dat ik een zwak voor Pipowagens heb en dat ik niet bijster van op vakantie gaan houd.

Moi: “klinkt leuk” zeg ik zo enthousiast mogelijk… Het feit dat mijn kleinkind meegaat zou me nog over de streep kunnen trekken. “Maar wat kost dat dan?”

Dochter: “Je krijgt zoveel korting… En mensen van 55 plus krijgen nog extra korting ook.”

Moi: “Dan moeten we maar vragen of Oma het boekt.

Dochter: “Ach mam tegen die tijd mag jij dat gewoon zelf doen…”

Die zag ik even niet aankomen…

Opgetogen ging ze vanmorgen de deur uit . Ik ben trots. Het is prachtig om haar in haar ‘eendje’ weg te zien rijden. Ik weet dat ze in haar hoofd al in Frankrijk zit en dat ze voor haar gevoel alleen nog even het eindexamen moet maken en dan vertrekt ze weer voor drie maanden.  Haar eindexamen begint vandaag. Ze heeft er zin in. Vandaag staat Natuurkunde op het programma. Niet haar favoriet daarom is ze blij dat het meteen de eerste is…

Dank u beste strato dat u automatisch een back up maakt… Ik weet nu weer hoe het niet moet. Op naar de volgende poging om mijn plaatjes eindelijk in mijn computer te proppen…

Officieel is het begonnen maar vandaag geen zacht zonnetje om dat aan te kondigen. Ook geen vlinders vooralsnog… En geen tuinman. Wel droog en heel veel drukke vogels. En dat is ook veel waard.

Het werken kan nog wel even wachten maar vanmorgen wel alvast mijn ligbedje in de kas zo neergezet dat als vanmiddag de eerste zonnestralen toch nog komen ik daar uitgebreid van kan profiteren.

Laat de lente maar komen!

Ik probeer al uren te visualiseren hoe een oerlelijk rood tafeltje, wat hier in de voorkamer staat, eruit zou kunnen gaan zien als mijn lijf eindelijk eens naar mijn hoofd zou luisteren… Maar mijn lijf verlangt naar de warmte van het voorjaar en doet het al maanden nagenoeg niet. Over het algemeen geen probleem alleen zijn er soms van die dagen dat ik dit trage bestaan zo zat ben en dat ik iets zou willen doen… Iets eenvoudigs, zoals dat tafeltje schilderen.

(Ik probeer al jaren te visualiseren hoe mijn leven eruit zou kunnen gaan zien als mijn hart eindelijk eens naar mijn hoofd zou luisteren… Maar mijn hart verlangt nog altijd naar een onbereikbare warmte en staat wat dat betreft, al jaren stil. En ik kan niet ontkennen dat er dagen zijn dat ik dit loze bestaan zo zat ben en dat ik er wel iets aan zou willen doen… Iets eenvoudigs, ik weet alleen nooit wat…)

Het is tijd om te gaan slapen.
En terwijl ik mijn tanden poets bedenk ik:
dat een rood tafeltje gewoon nog wat moet wennen
en dat ik het uiteindelijk vast wel mooi ga vinden…

Het is nu eenmaal wat het is.
En eigenlijk is dat wel prima.

Van wonderdag op vrijdag… Het is mijn lievelingsdag. Ondanks dat om 04.50uur mijn wekker gaat.

Opgelucht… Niet dat het over is maar mijn kleinkind heeft 6 weken uitstel… Dus nu alleen maar genieten en hopen dat hij opknapt. Staat wel tegenover dat als er dan geen verbetering is hij ook direct geopereerd gaat worden… Maar daar ga ik de komende weken niet aan denken.

02.02… Over 10.58 is mijn kleinkind bij de kindercardioloog. Ik kan me niet herinneren wanneer de laatste keer was dat ik zo bang ben geweest. Radeloos met gedachten die constant rondgaan om iedere keer op hetzelfde uit te komen. Stel dat hij geopereerd moet worden. Het idee dat ze aan zijn hartje gaan frutselen met de daarbij behorende beelden die zich aan me opdringen veroorzaken een golf van misselijk makende angst die maar niet wil stoppen.

Slapen hoeft vannacht niet. Ik waak, steek een kaarsje voor hem aan en wacht op de dingen die gaan komen…

Update: Ondertussen nog maar 16 minuten.

Een wijs mens zei ooit tegen me dat je Windows nodig hebt om iets te maken en een Mac om het te kunnen zien… En nu ik constant aan het ruilen van die twee apparaten ben besef ik weer hoe gelijk hij had. Hier schrijven betekent dat ik ook plaatjes wil maken en dat gaat gewoon niet op mijn fijne Ipadje… Met tien vingers typen ook niet trouwens. Dus de oude laptop bewijst zijn trouwe dienst alleen gaat het zo traag. Een nieuwe aanschaffen voor die paar keer per jaar is overdreven dus ik doe het gewoon met wat ik heb. Heel langzaam… Maar wel met veel plezier.

Als ik alle tijd, die ik vandaag heb besteed aan het hier rond bladeren, terug lezen en vooral mijmeren, had besteed aan het opruimen van mijn huis…

Dan zou ik ook nu aan de koffie zitten maar dan zonder alle leuke herinneringen die ik nu heb opgehaald…

Naar de diëtist…

“Bonjour. Ca va?” begroet ik hem, in mijn de aanhouder wint poging hem franse woorden te leren, en kijk in zijn altijd lachende gezichtje. Een vlugge kus om daarna snel naast zijn moeder te gaan zitten op weg naar de afspraak.

Mijn dochter verteld dat ze al vanaf vanmorgen vroeg thuis zat te werken en dat ze straks weer verder gaat. Het is een geluk dat ze, als het nodig is, ook thuis haar werk kan doen. En vandaag was zo’n dag… Wat ze niet zegt is dat ze tot vanavond na het eten hiermee bezig zal zijn en dat ze niets ongezelliger vindt als werken terwijl haar lief al thuis is…

Precies op de afgesproken tijd worden we opgehaald om binnen een kwartier met voedingsadviezen en de toezegging op wat preparaten om van aan te komen en meer energie te krijgen weer naar huis te kunnen gaan.

De mevrouw heeft hem niet eens gezien. Nou ja, een zijdelingse blik op hem in zijn wagen want eruit hoefde hij niet. En zijn gewicht kon ze wel aflezen uit een grafiek op de computer.

Waarschijnlijk is dit de gebruikelijke gang van zaken bij een diëtist… Want ik ben ervan overtuigd dat deze aardige dame het heel goed bedoelde.

Ze wilde ook graag op de hoogte worden gehouden voor de volgende afspraak…

Mijn dochter kennende zal die afspraak dan wel per mail of telefoon gaan verlopen…

Ik kan het niet hardop zeggen maar hier wel stiekem in letters uitschreeuwen… Ik maak me zorgen want morgen gaat mijn kleinkind naar een diëtist.. en volgende week naar een cardioloog. Dat zijn toch twee afspraken die niet thuishoren in de agenda van iemand die nog maar zeven maanden is.

Sinds kort heb ik ook een FB… waarschijnlijk ben ik een van de laatste maar omdat zelfs mijn moeder van bijna tachtig er een heeft had ik het gevoel dat ik niet meer achter kon blijven.

Maar wat een gedoe. Heel naief dacht ik dat ik daar ging lezen wat mijn “vrienden” bezig hield. Fout dus ik zie voornamelijk wat ze delen en wat ik zelf ook wel had gevonden als ik daar interesse voor had gehad.Of alle campers en andere onzin die ik eventueel zou kunnen winnen als ik het bericht maar deel… De meeste in mijn lijst zijn dus alweer geblokkeerd… Maar het heeft ook iets leuks. Ik kom mensen van vroeger tegen en… Ik kan bij “mijn ware Jacob” langsgaan. Lezen, kijken en dat allemaal zonder dat hij het merkt… En nog leuker is dat hij daarna tussen de mensen die ik “misschien ken” staat. En of ik een vriendschapverzoek zou willen doen.
Heel verleidelijk… Maar toch maar niet. Ik probeer teleurstellingen te vermijden. Maar in gedachten stuur ik hem kusjes&chocola en wacht rustig tot ik van hem een uitnodiging ontvang…

Tot vanmorgen kende ik een VSD enkel uit de boeken… En dat had ik graag zo willen houden.

“Hoi mam” hoor ik mijn dochter aan de andere kant van de lijn… Vanmorgen moest ze met haar baby naar het bureau. “Alles goed?” vraag ik, nog half slaperig maar in de veronderstelling dat dat zo is want het is een wolk van een baby die nooit iets mankeert. “Ja hoor…” antwoord ze en ik denk direct aan haar stem te horen dat er iets is. Maar voor ik het kan vragen zegt zij “In principe wel…” Ik voel mijn nekharen overeind gaan staan en er trekt een koude rilling langs mijn ruggegraat. Mijn dochter gebruikt deze woorden, in principe wel (of niet), zelden. Volgens haar is het een tegenstelling die mensen gebruiken om iets anders niet te hoeven zeggen… In principe wel betekent dus; eigenlijk helemaal niet.

Geschrokken en inmiddels klaarwakker vraag ik wat er dan is en ze legt me uit dat haar baby ‘gewogen en te licht bevonden is’ en dat hij de afgelopen maand veel tekort is gegroeid… En,vervolgd zij, dat er een ruisje bij zijn hart zit en er door het bureau een afspraak is gemaakt met de kinderarts waar ze maandag al naar toe mag.

Ik heb het gevoel dat de grond onder mijn voeten wegzakt … Mijn gedachten gaan naar mijn schattige kleinkind waar ik zo zielsveel van houd. Maar ook naar zijn ouders die zoveel hobbels hebben moeten nemen voor hij deel van hun leven werd. De onredelijke vraag wanneer het voor hun nu eens wat makkelijker gaat worden probeer ik weg te duwen en zonder het aan haar te laten merken veeg ik de tranen die over mijn wangen rollen weg. Ik moet eerst haar geruststellen. Ik ben tenslotte haar moeder.

We besluiten dat iedere baby bij de geboorte een gaatje in zijn hart heeft en dat het misschien wel het laatste dichtgroeien is waardoor het nu zo hoorbaar is. En het feit dat hij zo licht is heeft vast te maken met de borstvoeding… En ja het is waar hij is ook niet zo zwaar maar vanaf zijn geboorte zeggen we al dat hij zo ”petit” is… Al met al zal het allemaal wel meevallen. In het ergste geval moet ze overstappen op kunstvoeding maar daar valt prima mee te leven.

Na nog wat heen en weer gepraat over dingen die ik me nu niet meer kan herinneren hangen we op.
Haar woorden “Eerst maar eens afwachten wat de dokter gaat zeggen…” blijven zweven in mijn hoofd.
En ik weet dat ze gelijk heeft. Maar nog niet hoe ik de komende dagen door moet komen…

heel Frankrijk heeft de vlag uithangen

en steek vandaag vuurwerk af

wij eten beschuit met muisjes

er is een Mees geboren

… Half vijf druk ik de wekker uit en ga direct rechtop zitten. Bang dat ik anders weer in slaap val. Op weg naar de keuken realiseer ik me dat dit 30 jaar geleden ook zo was. En even ben ik terug in de tijd. Gisteren nog een schaatstocht op het IJsselmeer gemaakt met mijn moeder. Vandaag een vrije dag om de elfstedentocht te kijken. Morgen mijn trouwjurk voor de laatste keer doorpassen…

Terwijl de koffie doorloopt vraag ik me af waar de tijd blijft. Het voelt nog aan alsof het gisteren was maar tegelijkertijd ook zover weg. Vandaag 30 jaar geleden wist ik nog niet dat ik eind dat jaar moeder zou zijn. En kon ik niet eens vermoeden dat ik nu zelfs oma ga worden…

Ondertussen heb ik me op de bank geïnstalleerd want ik ga vandaag de hele dag, net als in 1985, voor de tv hangen. En ondanks dat ik nu weet wie er gaat winnen ben ik zo blij dat NPOBest de hele uitzending vandaag gaat herhalen.

Iedereen staat al klaar en het starthek gaat open. Ik trek een dekentje over me heen, de poes op schoot en ben klaar voor een dag genieten van het begin tot het einde en tussendoor wat mooie herinneringen op te halen.

Het leven is een feest! Zelfs om vijf uur in de ochtend.

Opeens wist ik het weer. Dit is de plaats waar ik beschrijf waar ik naar hunker en waar ik mijn dromen en het verlangen van mijn hart kwijt kan, zonder het risico te lopen om een dwaas te lijken als ik me bloot geef vanwege mijn liefde, mijn dromen en het avontuur van het in leven zijn.

Hier kan ik de kern van mijn verdriet raken en verwerken zodat ik ondanks levens verraad open kan blijven staan zonder te verschrompelen of me af te sluiten uit angst voor nog meer pijn.

Hier kan ik even stil zitten en mijn pijn voelen zonder haar te verbergen, te verdoven, verdoezelen of te vergoeilijken

Maar hier kan ik ook mijn vreugde kwijt die ik voel als ik wild wil dansen omdat ik tot in mijn vingertoppen met extase ben vervuld door het leven,  zonder dat iemand me zegt dat ik voorzichtig moet zijn of mij herinnert aan de beperkingen van het bestaan…

Best jammer dat ik dat niet wat vaker doe…

Maar wel fijn om even bij mezelf te zijn.

Ik weet sinds een paar weken dat ik volgende zomer oma ga worden maar vanaf vandaag mag ik het aan de hele wereld vertellen…

De zomer van 1982 staat niet alleen op mijn lijstje als de heetste van de vorige eeuw. Ook de meteorologen zijn het hier over eens, al gaat het dan uitsluitend over het weer.

Ik wist meteen dat hij het was. We hingen al een tijdje rond bij dezelfde groep vrienden en heel soms sprak ik hem zelfs… Tot die ene zondag in augustus. We hebben gedanst, hand in hand naar buiten gelopen en daar hebben we voor het eerst gekust

Ik ben weer even 21 jaren jong.

Een letter W heeft bestuurders van de Duitse stad DUsseldorf het schaamrood op de kaken bezorgd. Voor de gasten van het Eurovisie Songfestival op 14 mei had de stad een boekje gedrukt met activiteiten. Hoogtepunt was een Aktionstag der Schulen (actiedag van de scholen). Maar door een tikfout stond er echter Aktionstag der Schwulen (actiedag van de homo’s).

Over de tikfout in de 65.000 boekjes is nu een sticker met de juiste spelling geplakt. Dat gebeurde ook in 35.000 Engelstalige brochures, waar de tikfout al was vertaald naar Gay’s day of action.

Uitgerekend op de voorpagina van de Engelstalige versie prijkte bovendien nog een joekel van een fout. Daar stond in grote letters Wielcome to DUsseldorf, in plaats van Welcome to Dusseldorf.

Medewerkers hebben met een pen de extra i doorgestreept op de 35.000 boekjes. Voor een herdruk was geen tijd meer.

BRON:Door Erwin Grose gevonden in de Volkskrant.

… “Doe niet zo gek” zeg ik hardop tegen mezelf als onder het autorijden de tranen over mijn wangen rollen. Aan de andere kant weet ik maar al te goed dat deze tranen gewoon horen bij de tijd van het jaar. De laatste dagen van maart staan altijd in het teken van  heimwee naar herinneringen en daardoor heb ik wat meer last van deze emotionele incontinentie.
Vandaag is eigenlijk de finale. 1 april is het hoogtepunt van het jaar. Deze dag staat ver boven mijn verjaardag en is veel beter dan dag voor Kerst.
Op 1 april vier ik, met iedereen die me lief is, het geluk van het in leven zijn.

Als ik, op weg naar mijn feestje, de plek passeer waar dit geluk bij een ongeluk ooit begon lijkt het alsof er een last van mijn schouders valt en ik veeg met een ferm gebaar de tranen weg, doe het raam open en zet het volume van de radio op maximaal.

En terwijl ik vals maar met passie meezing met Jacques Brel’s “Ne me quitte pas” valt via de achteruitkijkspiegel mijn blik op m’n prachtige roze rolstoel en kan ik een glimlach, bij de gedachte dat het in ieder geval fijn is om modieus verantwoord gehandicapt te zijn, niet onderdrukken.

Wat mij betreft kan het nieuwe jaar weer beginnen.

Ergens in mijn achterhoofd wist ik bij voorbaat al dat het een probleem zou worden. Ik moest vanavond ergens zijn waar je niet via een padvriendelijke route kan komen en kan er dus niet onderuit om juist die weg te nemen waarvan ik weet dat de padden die ook gebruiken, op hun weg naar het water waar zij zich gaan voortplanten. De paddentrek, die begin deze maand de ouverture beleefde, is op dit moment in volle gang. En hoewel er op de heenweg nog niets aan de hand was werden op de terugweg naar huis al mijn bange vermoedens waar. Langs de kant van de weg zie ik de vrijwilligers lopen om de padden, die de speciale paddentunnel hebben gemist, een handje te helpen bij hun oversteek, maar aan het wegdek kan ik al zien dat een groot gedeelte van de padden jammergenoeg niet aan de overkant kon komen. Ze liggen daar, als geplette synoniemen voor een te drukke verkeersweg door een natuurgebied, op het asfalt. Behoedzaam laveer ik tussen de haastige padden door en doe mijn uiterste best om de prachtige springers te ontwijken maar kan tegelijk waarschijnlijk niet voorkomen dat er misschien wel enkele tussen het rubber van mijn banden en het wegdek een, vroegtijdige, beeindiging van hun leven vinden. En terwijl ik een golf van misselijkheid maar met moeite kan onderdrukken beloof ik mezelf plechtig dat wat er ook gebeurt ik, tijdens de paddentrek, niet meer langs deze weg zal gaan. Op het moment dat ik de laatste vrijwilliger paseer steek ik mijn duim op als blijk van waardering voor wat zij doen en hij zwaait kort terug. Ik hoop zo dat hij begrijpt dat ik niet anders kon vandaag. Maar kan me ook heel goed voorstellen dat het frustrerend moet zijn als je zo je best doet en de auto’s veel van dat werk teniet doen. Ik voel diep respect voor de mensen die iedere avond op pad gaan om de “paddenemmers”, een soort valkuilen voor padden die zijn ingegraven en waar ze niet uit kunnen springen, aan de overkant van de straat te legen. Gewoon belangeloos, uit respect voor de natuur. En voorlopig zit hun werk er nog niet op want pas tegen de helft van april hebben alle padden hun plekje in de poel gevonden. En zal de cyclus weer opnieuw beginnen.

Heb ik het afgelopen jaar slechts zes logjes gepost ben ik nu van plan mijn logleven te beteren. Eigenlijk was ik misschien wel wat logmoe waardoor ik, na jaren van bijna iedere dag berichtjes te delen, steeds vaker weer ouderwets pen en papier ter hand nam. Maar nu, nu het loggen wat minder hip begint te worden lijkt het mij juist wel weer aardig om hier af en toe wat gedachten te ventileren.

En uiteraard nog steeds niet hoogdravend of van hoge kwaliteit maar gewoon op z’n Soof’s omdat het leven de moeite van het beleven zo waard is.

De rozen zijn gesnoeid. Want snoeien is bloeien zegt mijn geweldig steun en toeverlaat van het Corps Thuiszorg die gek op tuinieren is. En ik ben blij want mijn tuin is in de zomer alleen maar zo mooi omdat zij dit allemaal voor me doet. Volgende week de Annabella’s en Clematis. En dat is slechts een fractie van al het werk wat zij in mijn tuin verzet.
Want nu al geniet ik van de bollen die allemaal boven de grond uitkomen, nadat zij ze er in het afgelopen najaar in had gestopt, en waarvan de Blauwe druifjes en Krokussen bijna bloeien.

Ja… het leven is een feest.
Zeker met zo’n SuperCora

Eigenlijk heb ik zoveel te doen maar als ik voor héél even inschakel kan ik er bijna niet meer van los komen. Tussen de wereldrampen door vermaak ik me graag met dingen die het leven een beetje mooier maken. En dit is een topper. Sinds dinsdag heeft staatsbosbeheer dit geweldige project in de lucht en nu al is het een daverend succes.

Kenmerken
De vos is het grootste roofdier van de Benelux. Hij komt uit de familie van hondachtigen.
De vacht van de vos is oranjebruin tot vrijwel geheel grijs. De staart is een mooie pluim en het uiteinde ervan is zwart of licht gekleurd. Hij heeft een kop-romplengte van 58 tot 90 centimeter, een staartlengte van 32 tot 48 centimeter en een schouderhoogte van 35 tot 40 centimeter. De mannetjes worden groter als de vrouwtjes. Een volwassen mannetje kan tot 15 kg wegen.
De vos kan tenminste 28 verschillende geluiden voortbrengen, en hij kent ook een groot
aantal houdingen om mee te communiceren. Onderdanige vossen houden bijvoorbeeld de oren naar achter, de mond lichtelijk open met opgetrokken lippen, en kwispelen bochtig
met hun staart. Agressieve vossen plaatsen de oren zijdelings en houden de mond wagenwijd open. In het wild wordt de vos zo’n tien jaar oud. De meeste vossen worden echter niet ouder dan 3 jaar.

Voedsel
Vossen jagen in hun eentje, dit doen ze over het algemeen ’s nachts. In onverstoorde gebieden jagen ze echter liever overdag. De vos kan een snelheid bereiken van wel 60
kilometer per uur.

De prooi van een vos bestaat meestal uit kleine en middelgrote prooidieren, zoals grote kevers, muizen en andere knaagdieren, konijnen, hazen en vogels, eieren, regenwormen en egels. Ook vruchten en bessen (vooral bramen worden gegeten, evenals aas, placenta’s en afval.
Vossen eten per dag ongeveer 500 gram voedsel. Soms doden ze meer prooien dan nodig en verstoppen deze prooien vervolgens. De vos is goed in staat de prooien terug te
vinden die hij begraven heeft.

Territorium
Vossen leven vaak in groepen van circa 6 dieren. De leider van de groep is het dominante mannetje. Daarnaast zijn er het dominante vrouwtje en andere vrouwtjes. Het territorium van een vos kan 100 tot 1200 ha groot zijn. Dit wordt afgezet met geursporen, urine en ontlasting. Vossen leven in een hol dat ze zelf gegraven hebben of gegraven is door een konijn of das. Het hol (burcht) heeft altijd meerdere uitgangen.
Voortplanting
De paartijd duurt van december tot februari, wanneer de mannetjes vruchtbaar zijn.
Een vrouwtje is in die tijd slechts drie weken loops. De jongen worden na een draagtijd van 52 à 53 dagen in de lente (tussen maart en mei) geboren. Dat hol wordt meestal onder een boom gegraven en soms gedeeld met een ander drachtig vrouwtje.

Een worp telt meestal 4 tot 6 jongen. Worpen van 5 tot 8 jongen komen ook voor, bij uitzondering zelfs 10. De worpgrootte is afhankelijk van het voedselaanbod. In gebieden met veel vossen zijn de worpen kleiner. Veel jacht geeft minder vossen, maar grotere worpen. Bij de geboorte zijn de jongen blind en doof en wegen ongeveer 100 gram. Ze hebben bij de geboorte een donkere fluwelen vacht, stompe snuitjes en kleine oortjes.
De eerste twee tot drie weken zijn de jongen volledig afhankelijk van hun moeder. De vader en de helpers brengen de eerste dagen voedsel voor de moeder, en nadat de jongen gespeend zijn helpt ook de moeder mee.

Na elf tot veertien dagen gaan de ogen open. De eerste maand zijn de ogen blauw van kleur, maar later wordt ze bruin. Als ze vier weken oud zijn groeien de neus en oren
snel, en komt er een rossige glans over de vacht. Ze eten rond deze tijd hun eerste vaste voedsel. Na zes weken worden de welpen gespeend en na zeven tot acht weken hebben ze het volledige melkgebit.
Bron: 2metdenatuur.nl

Kortom: Volg de vos is geweldig tijdverdrijf. Maar werkt als een verslaving.

Het voorjaar is begonnen.
Hoewel dit vandaag niemand kon ontgaan werd het bevestigd door iedere weerman die ik tijdens het zappen tegenkwam…
En het is waar… Mijn tuin staat vol met sneeuwklokjes. De merels en koolmezen zijn druk in de weer met takjes en ander mogelijk nestmateriaal om voorbereidingen voor de gezinsuitbreiding te treffen.
Ik zag vanmorgen dat de rozen en hortensia’s al beginnen uit te lopen.
Het voorjaar is begonnen…
‘K vraag me alleen af wie ons dit jaar gaat vertellen wanneer het eigenlijk ‘rokjesdag’is

Het is weer zover. De komende weken worden er in de duin- en bosgebieden langs Neerlands fraaie kustlijn konijnen geteld…

Sinds 1984 is het een goede gewoonte van Staats bos beheer geworden om ieder voor- en najaar gedurende drie weken op vastgestelde tijden vastgestelde routes te rijden waarbij de konijnen, die onderweg in het licht van de koplampen opduiken, worden geteld. Daarna wordt er op die getallen een berekening losgelaten waardoor er in een grafiek kan worden afgelezen hoe het met de konijnenstand is.

Het konijn, welke van oorsprong niet in deze omgeving voorkomt, maar ooit net als op tal van andere plaatsen in Nederland is uitgezet, is voor het bos en de duinen een belangrijke bewoner.
Het een prooidier voor roofvogels en vossen maar hij zorgt tevens, door het graven en afgrazen, voor zandterrassen waar dan weer vogels kunnen broeden. Daarbij dienen de holen vaak als broedplaats voor verschillende eendensoorten die anders zouden verdwijnen.
Het konijn is dus voor de diversiteit een onmisbare schakel.

Nadat de, wat misschien wel grootste brand was die Nederland ooit teisterde, drie weken geleden, hier in ‘ons’ bosgebied woede, is vanavond de eerste telling
En ik mocht mee. Met de boswachter van Schoorl.
Uiteraard kan ik niet ontkennen dat, behalve omdat het belangrijk is te weten hoe het met de konijnen gesteld is, je samen meer ziet dan alleen en dat het fijn is om de boswachter te helpen, ik ook meega voor de fantastische ervaring en het avontuur van in het donker door het, schijnbaar verlaten, bos te rijden…
En de vurige hoop om naast alle konijnen ook misschien een uil of vos tegen te komen.

Al snel zien we de oortjes van het eerste konijn, in de berm, boven het gras uitsteken…
Vol enthousiasme en goede moed vervolgen we de route die in totaal zo’n vijf kwartier duurt en ons ook langs het verwoeste gebied voert.

De troosteloze aanblik van de dode bomen en de verschroeide heide lijkt in het koude licht en tegen de achtergrond van een schitterende sterrenhemel surrealistisch.
Maar de wetenschap, dat de heide onherstelbare schade heeft opgelopen en dat er voordat de bomen er weer bij zullen staan als voor de brand er minstens zestig jaren zullen verstrijken, laat bij het zien van deze droevenis, de koude rillingen over mijn rug lopen en pas op het moment dat de eerste jonge eiken, die de bosbrand hebben overleefd, in zicht komen, heb ik het gevoel dat ik weer adem kan halen.
Alleen van de spreekwoordelijke opluchting die hier bij zou horen ontbreekt ieder spoor…

En… We hebben nog steeds maar één konijn gezien.

Tot vlak voor de eindstreep. Opeens rent ie voor ons uit.

Met een beetje fantasie is het, als hij zijn kopje in onze richting draait net alsof hij naar ons kijkt
en roept “Yoehoe, ik ben er ook nog hoor, vergeet mij niet” om dan, even vlug als hij tevoorschijn is gekomen, met een lenige sprong opzij, in het donker te verdwijnen.
Wellicht via het hazepad…

Enigszins opgetogen omdat we uiteindelijk toch nog ‘2′ kunnen invullen op het lijstje en de verwachting uitsprekend dat deze avond vast geen referentie voor de komende tellingen zal zijn neem ik, met een hartelijk en gemeend ‘Wie weet tot ziens afscheid.

En met de geur van verkoold hout, die maar om me heen blijft hangen, prikkelend in mijn neus en diep onder de indruk, rijd ik terug naar huis.
Als onderweg de belevenissen en emoties van de tocht nog eens door mijn hoofd gaan komt ook het besef dat ik vanavond iets heel bijzonders heb meegemaakt.

Een avond om nooit meer te vergeten!

Ook al is voor mij de dag allang begonnen ben ik misschien toch nog nét op tijd om ‘Goedemorgen Nico’ te zeggen…

Gewoon omdat hij hier zo trouw langskomt én omdat ik gister van die leuke mailtjes vond die hij me van de zomer al had opgestuurd maar die aan mijn aandacht waren ontsnapt…

Waardoor ik me nu, met het schaamrood op mijn kaken, afvraag of ik die nu nog zal beantwoorden… Of dat ik het risico zal nemen dat Nico wel begrijpt dat ik slordig met mijn post omga…
En me dat niet kwalijk neemt.

Ik gok op het laatste!
Geniet van de dag,
Lieve groet van Soof.

Was ik deze zomer nog in de gelukkige omstandigheden dat een aardige en zeer voordelige Oost Europese arbeider regelmatig mijn hele tuin op orde hield, is het nu, nu hij weer naar huis is, tijd om zelf de stoute schoenen en de overal maar eens aan te trekken om een poging te doen de tuin nog wat te fatsoeneren…

Wel is er deze zomer een gedeelte van de tuin zo gemaakt dat ik kan tuinieren vanuit mijn luie stoel, dus dat is op zich heel erg gemakkelijk maar de crux blijft altijd nog het onkruid tussen de tegels. Dit doe ik schuivelend, over de grond, op mijn billen en is een verschrikkelijke klus…
Maar was m.i. vandaag absoluut noodzakelijk… Nu, na een zware middag, afgepeigerd en gebroken, realiseer ik me dat dit, voor mij, dus echt de laatste keer was.

Er zijn twee simpele oplossingen voor dit probleem.
Asfalteren of een nieuwe tuinman.
En ik denk dat ik al weet wat ik ga kiezen….

Â

Omdat ik door geluk bij een ongeluk niet meer hoef te werken voor mijn geld leek het mij logisch om dan vrijwilligerswerk te gaan doen… Na jaren voor de kinderopvang te hebben ‘gewerkt’ ben ik vijf jaar geleden de plaatselijke speelotheek ingedoken. Voornamelijk omdat de doelstelling, dat iedereen het mooiste speelgoed in huis kan hebben zonder dit direct zelf aan te hoeven schaffen, me erorm aanspreekt.
Volgens mij is het principe van speelgoed lenen en na drie weken weer terug brengen perfect voor de portomonee en het milieu.

We zijn op woensdag en zaterdag open en onze cliëntele zijn tussen de 0 en de 12 jaar oud. Ze hebben eigenlijk alleen een ouder nodig die ze even naar ons toe brengt en zijn dan, over het algemeen, prima in staat zelf hun speelgoed uit te zoeken.

Vandaag was het mijn dag om te werken. En ik keek ernaar uit. Nu is het wel zo dat het na de zomervakantie bij ons nog vrij rustig is, maar vanmorgen bestond mijn ochtend alleen maar uit wachten op de eerste bezoekers…
Om uiteindelijk na een lange stille ochtend de deur weer op slot te doen.

Bij ons is van de economische crisis dus nog niets te merken…

 

Een liefde langs de digitale snelweg is kennelijk niets voor mij. Het gaat voor mij om die ene ‘klik’. Iets wat ik niet in een mail of op msn kan vinden. Het is een 3D gevoel waar je hart sneller van gaat kloppen, waardoor je woorden niet kunt vinden maar wat dan weer niet uitmaakt omdat woorden overbodig zijn. Het is het gevoel waarin je in een aangename verwarring wordt gebracht en waarin het hele leven plotseling kleur heeft. En de tijd stil staat.

Omdat ik de laatste tijd vaker dit gevoel van intimiteit mis en mijn levensgezel nog steeds niet ben tegenkomen bij de buurtsuper heb ik me begin dit jaar maar eens serieus op een date site geprofileerd.
En ik kan zeggen dat de mannen, die ik ben ‘tegengekomen’ via deze site, absoluut zeer aardig waren maar dat het nooit verder is gekomen dan veel mailen, urenlang chatten en zelfs een aantal keer een koffie/thee date…

Met als gevolg een soort van internet-date-vermoeiheid. Keer op keer aan een onbekende mailen wie ik ben en wat ik doe, daar begin ik steeds meer tegenop te zien. Msn gesprekken voeren waarin ik hetzelfde zeg en vraag als bij de vorige keren kunnen me ondertussen wel gestolen worden… En het ergste is misschien nog wel dat ik bij de ontmoetingen niet eens nerveus was, omdat ik van te voren wist dat er géén vlinders fladderde en ik meer een afspraak maakte omdat de ander als mens mijn interesse had. Waarin ik niet teleurgesteld werd maar de befaamde klik, die mijn hart sneller zou moeten laten slaan, bleef uit.

Computerdaten lijkt makkelijk maar is dus duidelijk niet mijn ding. Bovendien gaat er voor mij teveel tijd inzitten. Tijd die ik beter kan gebruiken voor de leuke dingen van het échte leven.
Ik heb me dan ook voorgenomen om mezelf, de komende winter, vrolijk te vermaken door de computer wat minder vaak aan te zetten en wat juist wat vaker uit te gaan, een schildercursus te gaan volgen en wellicht kan het verlengen van mijn bieb kaart ook geen kwaad. Bovendien begint het schaatsseizoen binnenkort en staat voor morgen ‘Alkmaar Live’ met J.S., de 3J’s en Guus Meeuwis op het programma. Daarbij heb ik nog een lange theater wensenlijst en ga ik eindelijk de kamer maar eens behangen en Italiaans leren.

En heel misschien mijn weblog weer eens bijhouden…

Buiten waait de wind
De frisse wind is er voor jou

De goden goedgezint
Als jij maar op jezelf vertrouwd

Vele maanden lang
Zaten we bij de pakken neer
Zonder reden want
De oorzaak wisten we niet meer

Kom, en neem m’n hand
Laten we samen als een wapen zijn
Nu is hier de kans
We hebben tijd op onze hand
Zolang we samen zijn

Kom, ik ga je voor
En alle poorten zullen open gaan
Loop een beetje door
Dan kom je voor het donker aan
Op het feest onder de volle maan

Wolven in het bos
De wilde golven van de zee
Laat ‘t verleden los
Neem je ervaring met je mee
Bovenaan de berg
Kijk je de dwergen lachend na
Jouw gedane werk
Is waar die brede lach voor staat

Kom en neem m’n hand
Laten we samen als een wapen zijn
Nu is hier de kans
We hebben tijd op onze hand
Zolang we samen zijn

Kom, ik ga je voor
En alle poorten zullen opengaan
Loop een beetje door
Dan kom je voor het donker aan
Op het feest onder de volle maan

Kom en neem m’n hand
Laten we samen als een wapen zijn
Nu is hier de kans
We hebben tijd op onze hand
Zolang we samen zijn…

Op het moment dat het refrein van het zorgvuldig opgenomen 3J’s CDtje uit de geluidboxen klinkt wandelden mijn dochter en haar lief, hand in hand, de trouwzaal van het gemeentehuis binnen…
Ze nemen hun plaats, temidden van iedereen die hun lief is, in en als ik om me heen kijk, in een poging mijn tranen te verbergen zie ik dat ik lang niet de enige ben met glinsterende ogen. Nooit eerder zag ik een zo mooi en gelukkig bruidspaar…

Terwijl de ambtenaar zijn verhaal doet sluit ik even mijn ogen om te ruiken hoe zij als baby rook en om in gedachten weer even haar kleine handje in mijn hand te voelen. Als ik me losruk van mijn herinneringen hoor ik de man nog nEt vertellen dat ik volgens mijn dochter, voor haar, veel meer beteken dan alleen haar moeder.

Geraakt en met tranen van ontroering over mijn wang vang ik haar blik, ik weet dat zij in mijn ogen kan lezen dat zij voor mij ook zoveel meer dan een dochter is.
We zijn verweven met elkaar.

Haar zichtbare geluk bij het horen van zijn stellige “Ja” en de volle overtuiging waarmee zij haar ‘Ja” roept bevestigt wederom mijn geloof in hun warme liefde voor elkaar. Het voelt dan ook goed om haar te laten gaan. Daarbij besef ik natuurlijk heel goed dat ze niet weg gaat… Vanaf vandaag heb ik er zelfs officieel een schoonkind bij.

Als we, na de plechtigheden, onze armen om elkaar heen slaan weet ik dat er, omdat ze al een paar jaar samenwonen, feitelijk niet zoveel zal veranderen maar dat deze dag het begin van een prachtige nieuwe etappe in ons leven is…

Mijn hart stroomt over van geluk.
Het maakt me zo blij en dankbaar dat ik hier getuige van mag zijn.

… Als ik mijn post open en een mailtje vind, van reunion.com waarin ‘een oude vriend’ naar mij op zoek is dan slaat mijn hart even over… Ik ben gek op dit soort berichten en moet moeite doen om me te beheersen en het niet direct open te klikken.
Want ondertussen weet ik ook dat het alleen om de voorpret gaat bij dit soort post…
‘Wie zou het kunnen zijn?’ zeg ik opgewekt tegen mezelf en de hond, die me geïriteerd aankijkt omdat ik hem tijdens zijn middagslaap stoor, en het hem écht niets uitmaakt.
Wie uit mijn verleden wil nog eens met mij van gedachten wisselen of herinneringen ophalen uit vervlogen tijden? Onmiddellijk schieten er allerlei namen door mijn hoofd van mensen die ik uit het oog verloren ben in de loop der jaren maar die wel voetstappen in mijn leven hebben achtergelaten, waar ik met een blij gevoel aan terugdenk en van wie ik wel zou willen weten hoe het er mee gaat…
Helaas heb ik de gewoonte om, als ik dit soort mailtjes krijg, eerst even het e-mail adres te googelen.
Om daarna, blij voor het moment van warme herinneringen aan mensen die me dierbaar zijn, op verwijderen te drukken.

Ik heb zojuist reunion.com belet om mijn adresboek binnen te komen en heb ze dus het versturen van duizenden spam-mailtjes uit mijn naam kunnen besparen.
En daarbij, als een niet onbelangrijk detail, mijn complete adressenlijst kunnen behoeden voor het ontvangen hiervan…

http://www.youtube.com/watch?v=NFVmnW1Jvl0

 ’Buurvrououw!!’ hoor ik iemand roepen, nét als ik linksaf sla… Ik dacht even snel Brutus uit te laten, maar zie dat plan in rook opgaan als ik me omdraai en de buurvrouw inclusief, de achter haar aanslepende, hond in sneltreinvaart op me af komt. Ik wacht,  gok erop dat het wel over ons gezamelijk gebruik van de ‘groene bak’ zal gaan en zeg, nog min of meer verbaast over haar haast, automatisch ‘Héé, gaat het?’als ze nahijgend naast me staat. ‘Ja hoor’is haar korte antwoord om te vervolgen met ‘Heb je die man met dat lange haar en een Golden Retriever al gezien?’.

Nu ga ik niet zo vaak langs de vijver maar ben altijd bedacht op loslopende ‘vreemde’ honden. ‘Nee, dat heb ik niet. Is die hond gevaarlijk dan?’ vraag ik uit voorzorg omdat mijn éénhapscracker dan toch maar weer aan de riem moet en blij dat ze me een waarschuwing geeft.  ‘Welnee joh’ zegt ze lachend en ik kan nu aan haar zien dat ze geniet van mijn onwetendheid… ‘Die hond is juist hartstikke lief. Maar die man is zóó leuk. Hij woont hier pas en ik moest direct aan jou denken’
Mijn mond valt nu open van verbazing ergens besef ik dat ik haar schaapachtig aankijk maar of zij dit nu ook in de gaten heeft daar twijfel ik aan want tot overmaat van ramp voegt ze er, alsof het ooit belangrijk zou kunnen zijn ‘En hij rijdt nog in een leuke auto ook!’ aan toe.
Even kan ik geen woord uitbrengen… En net als ik mezelf een beetje  heb hervonden en een salvo vragen op haar af wil vuren draait zij zich om met de woorden ‘Nou ik ga weer verder hoor. Tot later’…  Vol van verbazing kijk ik haar na en weet nog net ‘Ja tot later’ te stamelen.

Vreemd bedenk ik en herhaal de woorden ‘Ik moest direct aan jou denken’ nog eens hardop. Heimelijik wel heel nieuwsgierig naar wat voor idee de buurvrouw over mij in verband met mannen om de vijver heeft, tovert het toch wel een glimlach op mijn gezicht.
Ik weet dat haar bedoelingen, onhandig maar liefdevol zijn. Zij gunt mij geluk in de liefde en zal daar desnoods persoonlijk zorg voor dragen bemerk ik nu.  Dat is toch wel een warme gedachte.

Brutus kijkt naar me op, op het moment dat ik zachtjes lach om deze situatie… En als ik me buk om hem even te aaien zeg ik, meer tegen mezelf als tegen de hond, ‘Staat er soms ‘Aardige vrouw zoekt boer in bezit van aantrekkelijke tractor’ op mijn voorhoofd geschreven?’. Hij kijkt me aan, vast in de veronderstelling dat ik vraag of hij een koekje wil, met een blik alsof hij enthousiast ‘Ja!!!’ wil zeggen.
‘Oké’… mompel ik, nu hardoplachend, omdat mijn hond zijn naam eer aan doet, dan zal ik er voor jou én de buurvrouw nog wel even ‘Zonder foto tractor géén reactie’ achter zetten!

Even terug in de tijd…
Toen beeld nog zwart wit was
en je de tv kon bedienen met slechts drie knoppen…

Om hier de boel op orde te krijgen kost me meer moeite dan verwacht. Mijn kennis van HTML en PHP is niet zo groot dus het is een heel gepuzzel om het er allemaal een beetje leuk uit te laten zien.
En ook al is de avond omgevlogen, over het resultaat, tot nu toe, ben ik méér dan tevreden…

Een mens lijdt meestal nog het meest door het lijden wat hij vreest…

Hoewel de ‘date’ met de tandarts op mijn initiatief gemaakt is krijg ik het nu toch wel benauwd…
Vandaag gaat hij iets aan mijn zieke kies doen.
En mijn eerste gedachte vanmorgen was ‘Ik krijg nog liever een kind’

Om me direct daarna te realiseren dat ik dat natuurlijk niet tegen de tandarts ga vertellen want stel dat hij zegt
‘Dan moet ik eerst de stoel even in een andere stand zetten’

Dat zou pas echt pijnlijk zijn….