Ici Sophie

Â

Tja… Schaatsen op de randmeren zit er vandaag, voor mij, alweer niet in.
En, tot mijn verbazing, moet ik bekennen dat ik het niet eens zo erg vind…
In ieder geval minder erg als dat ik had kunnen vermoeden.

Het is nog niet eens zo lang geleden dat ik, als er natuurijs lag, heel onrustig werd.
Dat ik bijna chagerijnig of wellicht verdrietig kon reageren als er iemand ‘Ik ga vanmiddag lekker schaatsen’ zei…
Niet omdat ik het diegene misgunde maar meer omdat ik het heel erg vond dat ik dat niet kon.
En het schaatsgevoel zo miste.

Maar tis klaarblijkelijk toch net als met alle dingen in het leven…
In de loop van de jaren gaan de scherpe randjes er wat van af.
Ik ben uiteindelijk, ook wat het schaatsen betreft, vergroeid geraakt met mijn wielen.
En, aangenaam verrast, realiseer ik me dat ik al een tijd niet heb gedroomd dat ik aan het schaatsen was…

Voor het eerst sinds jaren kan ik, zonder pijnlijke heimwee, het gevoel oproepen wat er door me heen ging als ik mijn schaatsen aantrok.
Of hoe het voelde als ik de eerste, ietwat voorzichtige, streken maakte om daarna over het ijs te glijden voor de mooiste tochten.
En ook het gevoel van ‘moe maar voldaan’ met koude voeten en rozige wangen voor de kachel.

Het is een goed gevoel, dit schaatsgevoel…

In de Januari middagzon, half verscholen onder een dikke deken, mijn handen warmend aan een beker chocomel en kijkend naar kinderen die schaatsen op de vijver, leun ik achterover in mijn luie stoel en bedenk tevreden dat ik houd van wat er is…

En dat voelt nog veel beter.

Mijn gedachten gaan terug naar gisteren… ik had mijn jaarlijkse feestje voor de vijftiende keer. De dag dat ik vier dat ik leef…

Thuis

Alsof je een plek bereikt.
Om je heen kijkt en weet
dat je thuis bent.

Een weiland, vergeten
langs duinen en bosrand,
iemand buigt tussen jou
en een feest - op zoek
naar de wijn, een gezicht
wordt zijn eerste woorden,
wat geschreven werd voor jou
door een nooit gevoelde hand.

Alsof je dit al kende
voor je het zag. Er geweest was
voor je er zou komen.

Zo thuis

Kees Spiering

Vijftien jaar geleden, hij was veertien, kwam hij in mijn leven. Eigenlijk uit nood… en voor tijdelijk. Maar nadat we aan elkaar gewend waren geraakt wilde ik hem niet meer missen en is hij gewoon gebleven…

Niet ieder een kon evengoed met hem overweg, iets wat meerdere keren voor lelijke resutaten zorgde, maar ik kon het eigenlijk nooit té bont voor hem maken… ik wist zijn gebruiksaanwijzing feilloos te lezen en daarom was hij ook altijd bereid om zelfs de smerigste karweitjes voor mij op te knappen…

Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat hij de laatste tijd wel, rumoerig en overduidelijk aanwezig was. Eigenlijk had ik een paar weken geleden al in de gaten dat het niet goed met hem ging. Alles ging moeizamer dan anders.

Hij heeft in al die jaren nooit iets gemankeerd…  maar nu is zijn lichtje gewoon uitgegaan. Opgebrand! Wat zal ik hem gaan missen want het feit dat hij vijftien jaar lang voor mij en de rest van mijn gezin heeft klaar gestaan, altijd zelfs bij nacht en ontij konden we op hem rekenen… Dat zal ik nooit vergeten…

Opeens wist ik het… Ik wil een weblog. Om me direct daarna te realiseren dat ik al grossier in weblogs…

Maar deze is anders, dit is de plaats waar ik kan schrijven over en waar ik naar hunker of waar het verlangen van mijn hart over gaat, zonder het risico te lopen om een dwaas te lijken als ik me bloot geef vanwege mijn liefde, mijn dromen en het avontuur van het in leven zijn.

Hier kan ik de kern van mijn verdriet raken en verwerken open kan blijven staan zonder te verschrompelen of me af te sluiten uit angst voor nog meer pijn.

Hier kan ik even stil zitten en mijn pijn voelen zonder haar te verbergen, te verdoven, verdoezelen of te vergoeilijken

Maar hier kan ik ook mijn vreugde kwijt die ik voel als ik wild wil dansen omdat ik tot in mijn vingertoppen met extase ben vervuld door het leven,  zonder dat iemand me zegt dat ik voorzichtig moet zijn of mij herinnert aan de beperkingen van het bestaan…