Ici Sophie

Tijdens een wandeling langs de “Boulevard van nooit vergeten” kwam ik langs het eerste concert in Nederland van Sade. Een optreden tijdens Veronica’s Rock night in Ahoy… Samen met Talk Talk en Level 42. Een geweldige avond alsof het gisteren was en niet, vandaag al 40 jaar geleden!

Was ik zaterdag al in een tweedehands kledingwinkel waar alles van de hand ging voor slechts €1 en waar ik een mooie trui en shawl wist te scoren kwam vandaag deze prachtige vintage koffer op mijn pad. Ik weet nog niet wat ik ermee ga doen of waar hij komt te staan maar voor dat tientje had ik hem écht nodig…

Morgen komt, na een welverdiende vakantie van 4 weken, mijn heldin van de thuiszorg weer…

vandaag mijn huis maar opruimen!

Al vroeg in de ochtend liet je weten waar jij vandaag zou zijn. Ik blijf thuis… fantaseren over dat je ook zomaar de bus naar mij zou kunnen nemen. Mijmeren over hoe leuk ik dat zou vinden en hoe welkom je zou zijn.

En net als ik op wil gaan staan om mijn huis alvast maar een beetje op te ruimen realiseer ik me dat mijn bel het niet doet dus ik zou het niet merken als je er was… ik draai me nog maar eens op mijn andere zij en droom rustig verder.

Zoveel mooie liedjes

maar niet 1 gaat over mij

Ja, wat zal ik ervan zeggen… Buiten dat het leuk en gezellig was en ik het niet had willen missen hebben dit soort uitjes ook iets verwarrends, Voor mij dan. Nu viert de euforie nog hoogtij totdat ik de volgende dagen wel weer van mijn roze wolk zal vallen.

Soms maak ik zulke goede keuzes… zoals vanavond! Lekker lang in bad met oranjebloesem schuim en de kaarsjes aan. Verwen momentje! Ik had eigenlijk, als ik het echt had gewild, naar een feestje kunnen gaan, zo’n feest waar je niet wordt gemist als je niet op komt dagen en waar het feestvarken zo druk is met het animeren van de vele gasten dat je diegene toch niet of nauwelijks gaat spreken al had dat de enige reden kunnen zijn om toch maar te gaan…

Niet dat er geen andere leuke mensen zijn en goede muziek of het met zijn allen rond het kampvuur zitten wat heel aangenaam is nee, daar ligt het allemaal niet aan. Het zit gewoon in mij. Ik ben van nature lui en kies graag voor gemak en de kans dat deze avond beter zal zijn dan een paar jaar geleden toen ik op dat feestje in de bedstee belande is nihil  dus ik houd het liever bij de herinnering, drink een borrel op de jarige en heb me net keurig afgemeld, gezegd dat ik volgend jaar wel van de partij zal zijn. Al weet ik diep in mijn hart nu al dat dat er weer niet in zal zitten!

Niets leuker dan met mijn kleinzoon een weekend op stap. Hij wilde Mona Lisa zien en de Eiffeltoren… Al kon een ritje in de draaimolen op de hoge paarden ook niet ontbreken!

Alweer een jaar voorbij… en ja ik zou kunnen treuren omdat ik haar dagelijks nog mis maar heb besloten om toch maar een klein feestje te geven, omdat ik haar zolang heb gehad. Met koffie, taart en goed gezelschap vier ik vandaag het leven van mijn lieve moeder!

Van jouw liefste kleindochter moest ik dit praatje van te voren even oefenen in verband met het tijdschema… Niet dat het mij iets uit zou maken hoe lang het gaat worden of dat ik zonder huilen het einde ga halen maar ik doe mijn best al moet ik toegeven dat hoe langer ik erover nadenk hoe meer ik nog tegen je wil zeggen.

Want je bent nu nog hier! Je jas hangt aan de kapstok en je schoenen staan naast het bed.

Jouw kleren vullen nog je kast, die kan ik vast niet weg doen voordat ik ze nog eens heb gepast.

Je bent nog hier als ik mijn ogen sluit en je zie lopen. Trots. In je nieuwste outfit van het DoeWat design.

Je bent nog hier als mijn telefoon gaat en mijn hart een sprong van blijdschap maakt omdat ik je graag wil vertellen hoe lief Puck naar je keek en wat voor moois Mees tegen je zei.

Je bent nog hier want ik hoor je stem nog overal en voel je handen. En alles ruikt naar Maja zeep.

Je bent nog hier Ik kan nog met je overleggen en vragen om wat goede raad

Je bent nog hier… ik kan je nu nog steeds vertellen hoeveel ik werkelijk van je hou

Dat je de allerbeste moeder bent. Dat ik dankbaar ben voor al jouw liefde en de herinneringen die we samen hebben gemaakt.

Lieve mam ik weet dat van dit uitstel echt geen afstel komt,

Het troost me dat ik weet dat je je moeder weer zal zien. Kan gaan praten met je lieve zusje en een borrel drinkt met ome Piet. Doe de groeten aan de liefde van je leven en iedereen die op je wacht. En wacht op mij… al duurt dat nog wel een tijdje voor ik weer bij je op de koffie kom.

Je bent nog hier, ook al knuffelde ik vanmorgen voor het laast jouw koude lijf. En keek ik naar je gesloten ogen je mooie handen stil en stijf

We hebben je uit huis gedragen en hier in het midden neergezet. We zien je nog steeds liggen in je mooie zelfbedachte doek. Mensen kwamen om ons te condoleren met dit enorme verlies. Ze stuurden kaarten met lieve wensen en brachten bloemen voor je mee

Nu staan we hier het afscheid is gekomen we moeten je laten gaan. We geven je uit handen in de wetenschap dat al ben jij niet meer waar je altijd was je bent altijd waar wij zullen zijn.

Mededeling:

hedenavond iets voor negen

kwam Hein mijn moeder tegen

opgelucht en zonder vrees

ging zij mee

en ik werd wees

Dit jaar geen taart!

ik schenk een Limoncello in

en denk

proost

nog vele jaren

Ik was zo trots op mezelf! Bijna een jaar zonder feesboek. Stelt toch niets voor zou je denken en in feite is dat natuurlijk ook zo maar toch… het is een verslaving waar ik van af was. Met de nadruk op was want sinds vorige week doe ik het weer. Weg zijn alle goede bedoelingen en voornemens. Ik Weet zeker dat er ergens op mijn i pad een knopje zit waar ik kan zien hoeveel uur ik de laatste week aan alle onzin heb besteed maar durf daar niet naar te zoeken omdat het resultaat waarschijnlijk schrikbarend is…

Tijd voor iets nieuws! Ik gooi de app weg en verheug me weer op mijn fbloze leventje!

update: het is vandaag 22/07/2022 en ik kan nog steeds zonder!

Een 1 daags reisje in de buurt. Maar wel met de mannen van mijn dromen!…

Hoewel ik voor mezelf wel toe durf te geven dat ik heimelijk&hopeloos verliefd ben schreeuw ik dat natuurlijk niet van de daken! En fluister het zeker niet tegen het lijdend voorwerp van deze dwaze gevoelens. Maar omdat ik ieder excuus aangrijp om hem maar even te zien ga ik ook dit jaar weer naar zijn feestje.

Voor het kampvuur, de muziek  en alle leuke mensen.

De drank laat ik dit jaar achterwege,

dromen in een lege bedstee haalt het niet bij het ontwaken

,na het thuiskomen van een koude kermis,

in mijn eigen bed!

Memorabele dag! Vandaag begin ik aan mijn strijd tegen de overtollige Corona kilo’s. Niet omdat ik het wil maar omdat mijn veel te dikke Gluteus Maximus niet meer in mijn rolstoel past!

En dan is het zomaar alweer het einde van het jaar geworden en alles is gewoon hetzelfde gebleven. Nou ja op de covid epidemie na dan die de wereld teistert maar eerlijk gezegd begint zelfs dat al te wennen… Ik haak me door de lock down en avondklok heen en geniet wel van de rust en het lekker met mezelf thuis zijn. Op naar 2021.

Een prachtig landgoed en de mannen van mijn dromen! Een mooi gedroogde Berenklauw voor de herinnering…

Het is zover! Ik ga naar het feestje waar ik al bijna een half corona jaar naar uitkijk… Dus urenlang voor mijn kast, een berg met afgekeurde kledingstukken op het bed en uiteindelijk gewoon mijn spijkerbroek en favoriete t-shirt aangetrokken.

Nog een laatste kop koffie en dan de deur uit! Nerveus omdat ik niet goed in dit soort dingen ben maar ook blij omdat ik de jarige al veel te lang niet heb gezien. Met de wetenschap dat de dingen waar je tegenop ziet vaak het leukst zijn parkeer ik mijn auto en stap met knikkende knieën het feest terrein op.

Ik speur de sprookjesachtig verlichte omgeving af om een glimp van het feestvarken op te vangen en op het moment dat ik hem zie weet ik waarom ik hier ben. Ik zou dit niet willen missen!

ik tel de dagen af… Omdat dit het aantal dagen zijn die hij nog kan wennen aan mij. Om mezelf voor te bereiden op een afscheid omdat dit soms beter is dan aanmodderen. Of gewoon omdat aftellen fijn is…

Nachtelijke smsen zijn de leukste… sowieso leuk om een bericht van hem te krijgen maar dat hij s’nachts aan mij denkt maakt het bijzonder. Zelfs als dat is om even iets voor hem te googelen.

”er zijn al zo’n 150 spoorloos sinds de opening van de nieuwe winkel” schreef de eigenaar van de supermarkt in het dorpssuffertje…

Ik heb er vanmorgen maar eens 6 teruggebracht!

Al gelezen? Ik wel en vandaag weer drie keer. Hardop en met veel liefde voor de twee blije snoetjes die er maar geen genoeg van kunnen krijgen.

Dit kon wel eens een fantastische dag gaan worden want ook al is hij pas twee uur oud toch heb ik in mijn mail al een cadeaukaart voor de appie, een waardebon van €1000 te besteden bij de jumbo, gratis door heel België reizen met de NMBS en een giga bedrag op mijn rekening van een of ander bitcoin bedrijf. Als ik al deze mail zou openen en mijn gegevens achterlaat natuurlijk…

Zet honderd mensen op een rij en de meeste hebben nog nooit van Frankie Miller gehoord. Zet duizend muzikanten op een rij en iedereen weet wie het is.

De meest ondergewaardeerde artiest van de vorige eeuw! Die zeker voor een paar uur plezierige verwondering zorgt door op wiki en joetjoep zijn naam in te tikken

Als hij geen fanclub zou hebben zou ik hem oprichten…

Ik ben niet slordig maar heb gewoon een hoge chaos tolerantie…

Bij mij slingert er geen rommel maar liggen overal creatieve projecten en ideeën.

En toch denk ik wel eens dat het best fijn zou zijn als ik wat minder hooi op mijn vork zou nemen en dingen iets sneller af zou maken in plaats van steeds weer met iets nieuws te beginnen.

Maar zo ben ik niet. Op dit moment schilder ik mijn keuken, maak ik schuifdeuren tussen mijn kamer en keuken van oude panelen en haak ik een sprei voor mijn kleindochter. Ik ben benieuwd wat ik als eerste af ga krijgen.

Het fijne van overdag niets meer te doen hebben dan sport kijken en wat slapen is dat ik s’nachts wakker ben. Ik houd van de nacht. Het knusse donker van mijn, door kaarsen verlichte, kamer met op de achtergrond zachte muziek. Al is dat op dit moment niet al te beste disco van een lp die ik bij de kringloop vond maar het gaat om het idee…

In de nacht durf ik aan dingen te denken die straks weer door zinvol ( of loos) redeneren in een nieuw daglicht zullen staan maar voor nu mijn favoriete tijdverdrijf! Mijmeren over hoe het zou kunnen zijn als…

Nog 2 blokjes chocolade en een beker koffie dan blaas ik de nacht uit. Onderweg naar morgen.

Een Nederlander, Gijsbrecht de Donckere, zou het donderglas, stormglas of waterbarometer uitgevonden hebben, in 1619. Als de druk van de opgesloten lucht binnen en in de buis buiten even groot is, staat het water binnen en buiten even hoog. Als de luchtdruk nu gaat dalen, omdat er slecht weer op komst is, dan neemt dus de druk in de dunne buis af, terwijl die binnen hetzelfde blijft. Dat betekent dat er een drukverschil ontstaat: buiten minder dan binnen. Het gevolge is dat het water binnen iets gaat zakken en buiten stijgen. Omgekeerd, als de luchtdruk gaat stijgen omdat het mooi weer gaat
worden bij het naderen van een hogedrukgebied, dan zal het water buiten lager gaan staan dan binnen

Donderglazen, later ook wel Goethe barometers genoemd, waren vaak op VOC-schepen aanwezig. De uitdrukking “gedonder in de glazen” komt hier vandaan. Deze types barometers of donderglazen reageren ook op temperatuurverschillen, ze worden dan ook niet meer gebruikt om een betrouwbaar weerbeeld te zien.

Volgens mijn glas is er nu een storm op komst! Eens kijken of dit slechts een storm in een glas water blijkt te zijn…

update: na bijna 36 uur stormt het nog hevig maar begint het peil langzaam te zakken.

Genieten van iets waarvan ik vooraf al weet dat ik er uiteindelijk nooit ga komen daarin schuilt mijn plezier. Blij met de tijd dat ik er over na kan denken dat ik het wel zou kunnen doen… eventueel, als ik het echt zou willen.

Ik bedoel als iemand mij (en 500 anderen) een uitnodiging stuurt voor een verjaardag die pas over een half jaar plaats gaat vinden geeft dat mij alle tijd om te fantaseren over hoe het zou zijn als ik zou gaan. Welke muziek er zal klinken, welke jurk ik zou dragen, wat ik zou drinken en hoe blij de jarige gaat zijn met mijn komst…

De zondag begint al vroeg het is 01.15 en ik kan de slaap niet vatten…
Ik visualiseer mezelf als lepeltje lepeltje ergens in een hele koude bedstee en hoop dat telepathie bestaat

Als er een sms geluid uit mijn telefoon klinkt weet ik dat hij het is omdat ik niemand anders ken die nog gebruik van sms maakt. Hij is onderweg naar zijn werk en morgen ook de hele dag naar een tuinklus.
Wel fijn dat hij me dat verteld! Toch?

Jarenlang heb ik met succes feesboek weten te vermijden maar sinds 3 jaar begeef ik me ook op dit tijdrovende en nietszeggende medium…. Als ik eerlijk ben eigenlijk al weer bijna 3 jaar te lang. Ik ben gewoon geen feesboektype. Mijn vrienden delen over het algemeen berichten die ik zelf ook had kunnen vinden als ze mijn interesse hadden gehad. Zelden schrijft iemand iets, soms is er een foto van ‘kijk eens hoe leuk ik het heb’ of ‘kijk eens hoe lekker ik kan koken’  maar over het algemeen is het niets. Ik geef toe dat ik zelf ook geen bijdrage lever aan een betere versie maar dat is omdat ik wel weet dat niemand daar op zit te wachten. Komt bij dat het te voorgekauwde content mij niet eens een heel klein beetje html toestaat om de boel wat op te leuken dus nee mijn ding is het niet.

Het is alleen wel het ding van de man die mijn hart sneller laat kloppen…  en ik kan het gewoon niet laten om zo’n veertig keer per dag even te kijken of hij misschien iets heeft geschreven.

Toen ik bijna vijftien jaar geleden, na mijn laatste dwaling in de liefde, bedacht dat het alleen nog ‘hem’ zou kunnen zijn en niemand anders wist ik niet dat ik hem ooit zou kunnen vinden. Dat maakte eerlijk gezegd ook niets uit want het was meer dat ik er eindelijk achter was dat mijn relaties altijd eindigen omdat ik onbewust vergelijk… en er niemand kon tippen aan het droombeeld wat ik van de ware had.

Zelfs de ware niet…

***

niets van gemerkt

***

Soms zou ik wel kunnen denken dat ik niet helemaal van deze wereld ben en me afvragen in welk sprookjesbos ik eigenlijk woon. Ik ben verliefd op iemand die dat niet weet maar in mij ook nooit meer zal zien als een goede vriend. Terwijl ik graag zou willen dat hij mij op handen draagt en werkelijk om mij geeft. Ondanks mezelf! En toch houd ik die vriendschap in stand. Ben ik blij met iedere uitnodiging en doe ik leuke dingen met hem. Hij verrijkt mijn leven door me mee te nemen naar concerten waar ik nooit naar toe zou gaan en laat me kennismaken met dingen waar ik nog nooit van heb gehoord. Om bij thuiskomst steevast in een spelonk van gemis weg te glijden, precies lang genoeg om te wennen aan de leegte tot hij besluit om me opnieuw mee te vragen ergens naar toe en het hele gedoe opnieuw begint.

Ken je het? De hele dag het gevoel hebben dat je nog iets moet maar er niet op kan komen wat dat is? Totdat ik vanmiddag, in de stoel bij de tandarts, bedacht ik dat ik op datzelfde moment een afspraak in de borstenbus had. De twee dingen waar ik nooit naar uitkijk maar ook niet onderuit kan. Morgen een nieuwe afspraak maken… zonder gaatjes!

De temperatuur op vrijdag 13 januari 1967 lag tussen 3,4 °C en 7,0 °C en was gemiddeld 5,6 °C. Het was half tot zwaar bewolkt. In mijn warme wollen winterjas huppel ik vrolijk van school naar huis. Het was een feestdag. Mijn oma zou, na een ziekenhuisopname, bij ons thuis komen aansterken en daar keek ik enorm naar uit!

Onderweg wacht een tante ( geen échte maar in die tijd was iedere buurvrouw een tante) me op. Ik moest maar bij haar blijven… Mijn oma was de afgelopen nacht overleden…

De liefste oma en moeder die we dit jaar voor het eerst langer missen dan dat zij leefde.

Een jaar niet loggen lijkt ogenschijnlijk goed te doen. Ware het niet dat ik gek word van alle schriftjes en losse blaadjes die ik iedere dag volschrijf dus dat ga ik niet nog een jaar volhouden…

Nee, dit jaar komt weer gewoon op internet!

Geloof het of niet… dit gaat mijn jaar worden! Ik heb besloten om gelukkig te zijn en meer te genieten van dat wat er is en minder stil te staan bij dingen waar ik toch niets aan kan veranderen tot mijn grote vreugde is dat deze eerste week goed gelukt. Nog 51 te gaan!

Zal ik weggaan?
Zal ik verdrietig worden en weggaan?
Zal ik het leven eindelijk eens onbelangrijk vinden,
mijn schouders ophalen
en weggaan?
Zal ik de wereld neerzetten (of aan iemand anders geven), denken:
zo is het genoeg,
en weggaan?
Zal ik een deur zoeken,
en als er geen deur is: zal ik een deur maken,
hem voorzichtig opendoen
en weggaan- met kleine zachtmoedige passen?
Of zal ik blijven?

Zal ik blijven?

Toon Tellegen
uit: Alleen liefde

Vanmorgen bij het wakker worden bedacht ik dat dit een goede dag zou zijn om mijn huis op te ruimen… gelukkig is het nu al weer te laat om te beginnen. Kaarsjes aan en muziek kijken dan zie ik de rommel niet!

Volgens mijn horoscoop van vandaag krijg ik een uitnodiging die ik niet af kan slaan… Nu is het nog niet zover maar gezien het tijdstip kan dit nog wel eens een leuke nacht worden.

update: Nog niets, dus ik ga er vooralsnog maar vanuit dat mijn horoscoop een paar dagen achterloopt…

update2: Het was van de tandarts! En nee afslaan doe ik maar niet.

En dan is er een onverwacht berichtje… Gewoon een paar zinnen om uit te leggen waarom hij geen antwoord kan geven en waar hij het allemaal druk mee heeft. Het feit dat hij dit met mij wil delen zegt dat hij in ieder geval aan me denkt. En dat is op zich al een reden om een gat in de lucht te springen… Het gaat over onze vriendschap en het contact dat we hebben en wat voor hem dus ook van waarde lijkt te zijn. Al vraag ik me dan wel af hoeveel mensen dit bericht kregen…

Er zijn van die dingen die ik moet doen…

Hoe sneu ben je als je zit te wachten tot hij eindelijk antwoord geeft op mijn berichtje. Omdat hij man is zou het gewoon zo kunnen zijn dat hij daar niet eens aan denkt of dat hij het te druk heeft met zaken die zijn aandacht vragen. Ook zou het natuurlijk kunnen dat hij op deze manier laat weten dat hij mij gewoon niet leuk genoeg vindt of dat hij een vriendin heeft en dat niet aan mij wil vertellen. En omdat ik vrouw ben vraag ik me af wat ik verkeerd heb gedaan of wat ik anders had moeten doen. Dit maakt dat ik me, voor zover dat kan, nog onzekerder voel en eigenlijk verdien ik beter. Dus hij mag me negeren en ik stop met wachten want als dit zijn manier is om met dingen om te gaan mis ik eigenlijk niet zo veel. Ik ga niet zeggen dat het makkelijk is om niet aan hem maar aan mezelf te denken. Ik probeer mijn leven leuker te maken en doe dingen waar ik gelukkig van word (zoals de overvloed aan positieve zinnen plaatjes maken die me een handvat geven om mezelf te vinden… Bovendien kan ik terugvallen op allemaal lieve mensen die mij stuk voor stuk belangrijk vinden en me nooit zouden negeren. Ondertussen hebben we elkaar bijna een maand niet gesproken. Ok hij is op vakantie geweest en ziek thuisgekomen maar dan nog… Ik heb hem gisteren een (w)aardig berichtje gestuurd om hem sterkte te wensen en dat was de laatste. Hij is aan zet en natuurlijk hoop ik daar wel op maar ik ga niet meer zitten wachten. Het leven is te kort om niet leuk te zijn. Ik weet heel goed dat ik gelukkig kan zijn zonder dat hij op de een of andere manier in mijn leven is. Uiteindelijk zal er ooit een moment komen waarop ik kan vragen waarom dit is maar dat is ooit. Voor nu is het allemaal wel goed en gebruik ik de grond waarop ik zo hard ben gevallen om weer op te krabbelen. Mijn leven is te waardevol om te verspillen

***

Als iemand niets van zich laat horen is dat zelden omdat het internet niet werkt

maar meestal gewoon omdat diegene niets wil laten horen

***

Ce jour-là près de la source

Dieu sait ce que tu m’as dit

Mais l’été finit sa course

L’oiseau tomba de son nid

Et voila que sur le sable

Nos pas s’effacent déjà

Et je suis seul à la table

Qui résonne sous mes doigts

Comme un tambourin qui pleure

Sous les gouttes de la pluie

Comme les chansons qui meurent

Aussitôt qu’on les oublie

Et les feuilles de l’automne

Rencontre des ciels moins bleus

Et ton absence leur donne

La couleur de tes cheveux

Voor het slapen gaan
Mijn laatste gedachte is net een straathond
zoekend naar de resten van de dag
tot bot ontleedt hij de weg
van voorhoofd naar achterhoofd en terug
snuift achter m’n ogen overblijfsels van beelden
en voor de nacht onderdak vindt
tussen de kiezen waar ik je naam maal,
je woorden en smaak van je lichaam
als kinderlijke angst in het donker
een zwerfgedachte even duivels als heilig
ik ben alleen
uitgeput likt hij zijn verbrijzelde poten
en jankt om je stem, een keer maar
voordat zijn ogen door de sterren worden leeggezogen

1

“We gaan bij de dansvloer staan” hoor ik mijn vriendin zeggen. Mijn ogen zijn nog nauwelijks gewend aan de schaarse verlichting in de discotheek waar we wekelijks komen. Het is druk. We banen ons een weg tussen dansenden lijven door om op een plekje uit te komen vanwaar we de ruimte kunnen overzien. “Wat drinken we?” Vraagt Petra vrolijk en tegelijk antwoorden we, “Bessen ijs?”

Ik kijk haar na terwijl ze naar de bar loopt tot mijn blik blijft steken bij een donkere ietwat slungelige gestalte aan de overkant. Zijn prachtige rode haardos licht op bij de lampen die het ritme van de muziek volgen. Heel even kruist zijn blik de mijne. “Hier, pak aan” hoor ik op hetzelfde moment voel ik het koude glas tegen mijn bovenarm. “Proost!” zegt Petra “op een leuke avond”  in gedachten vul ik het aan tot “ En op de momenten van geluk”…

Als ik na een slok te hebben genomen stiekem in de richting kijk waar hij stond zie ik dat hij is verdwenen… Je kan tenslotte ook niet altijd geluk hebben.

Langzaam druppelen onze vrienden binnen. We dansen, lachen en genieten van de laatste dag van het weekend. Ik merk dat ik de gesprekken maar half volg. Mijn gedachten dwalen af… Hij is leuk. Nou ja, ik denk dat hij leuk is. Hij heeft iets waardoor je niet met hem gaat praten. Iets afstandelijks, iets wat me intrigeert en ook al weet ik wie hij is ik ken hem niet maar zou hem graag beter leren kennen.

De Dj start een langzaam nummer in en op hetzelfde moment voel ik een hand op mijn schouder. Als ik me omdraai kijk ik hem recht aan. “Zullen we dansen?” vraagt hij vriendelijk en niet in staat om antwoord te geven knik ik slechts en vlij me in zijn armen.

We dansen, ik geniet en mijn hart gaat razendsnel tekeer… “Ga je mee naar buiten?” vraagt hij als de muziek bijna stopt. Alle alarmbellen beginnen te rinkelen en even weet ik niet wat ik moet zeggen. Ik ben eentwintig en weet wel dat we niet naar buiten gaan om zijn fiets of de sterren te bekijken. Nee, dit vraagt hij omdat we speeksel uit kunnen wisselen en desnoods wat friemelen of zelfs wederzijds masturberen in de stalling van de fietsen. Schoorvoetend zeg ik dat ik dat wel wil en zonder elkaar verder aan te kijken lopen we samen in de richting van de uitgang. Halverwege de smalle doorgang steekt hij zijn hand naar me uit die ik vastgrijp als een reddingslijn want dat ik nerveus ben kan ik niet ontkennen…

Het regent, als hij zijn armen en zijn jas beschermend om me heen slaat en alsof het de normaalste zaak van de wereld is, kruip ik dicht tegen hem aan en kust hij me. En voor het eerst van mijn leven realiseer ik me dat ik verliefd ben geworden.

wordt vervolgd… Usderuseenkeer

… ‘Als je die opdrinkt is er geen weg terug hoor” zegt je en ik weet het. Snel neem ik een slok al was het alleen maar omdat ik ook niet terug wil. Ik ben op hét gezelligste feestje en weet nu al dat ik vannacht met de leukste de lakens deel…  Jij vindt het gewoon jammer dat ik anders water drink omdat ik met de auto ben en staat daarom de helft van jouw bed af. Mijn agenda is misschien wel wat dubbel want dit is  een droom die op het punt staat om uit te komen… Ik drink altijd water als ik met de auto ben en heb al jaren niet meer in een vreemd bed geslapen. Maar deze verleiding kan ik niet weerstaan.

Het is een geweldige avond. Ik spreek veel leuke mensen, kan je observeren terwijl je met vrienden praat of het vuur opstookt en dat allemaal onder het genot van de nodige glazen Limoncello. Voor ik er erg in heb zitten we nog maar met zijn tweeën bij het kampvuur. “Tijd om naar bed te gaan” zeg jij en ik besef dat ik nerveuzer ben dan ik had verwacht. Snel zorg ik er voor dat ik als eerste mijn kleren uittrek en in het hoekje van de knusse bedstee wegkruip. Stiekem kan ik zien hoe jij je broek en shirt achteloos laat vallen en de aanblik van jouw mooie lijf in alleen een zwarte onderbroek kriebelt in mijn buik.

In het donker voelt alles anders want waar ik normaal amper tegen je durf te praten (of niets durf te zeggen uit angst dat je ontdekt dat ik hopeloos verliefd op je ben)voelt het hier veilig. We kletsen wat en schijnbaar achteloos Raken onze armen elkaar. Ik geniet van het gevoel van de zachte warmte. Met mijn andere hand zoek ik de jouwe en voel je vingers zich verstrengelen met de mijne.

Ik weet wel dat jij dit slechts duldt omdat je aardig bent. Er is niets in jouw hoofd wat erop uit is om iets met mij te willen behalve slapen. Maar voor mij staat dit op een lijstje van dingen die ik met je wil doen…

Als ik aan je ademhaling hoor dat je in slaap bent gevallen geef ik een paar vlinderkusjes op je rug en fluister, bijna onhoorbaar zo zacht, dat ik zo blij ben dat ik hier vanavond bij je mag zijn. Om met Aerosmith in mijn hoofd nog urenlang heel gelukkig naar het plafond te staren…

… ik heb weer een laptop! Ik kan weer typen op toetsen in plaats van glas. Zouden er dan hier nu weer meer letters dan plaatjes komen? Dat durf ik niet te beloven want ook die ellenlange liefdesbrief in foto’s zou ik niet willen missen maar het is in ieder geval wel makkelijker geworden om te schrijven

Voorzichtig draai ik de smalle weg op. Het wuivende gras wat de rijbaan omzoomd heeft nog net genoeg ruimte voor één auto gelaten en zonder het einde te kunnen zien volg ik het pad. Met het raam open streelt de koele boslucht mijn wang en de geur brengt me terug naar vroeger. Het huis van mijn opa en oma stond hier om de hoek, ik kwam er als kind om te spelen en kijken naar de treinen… Om daarna, op de terugweg, steevast een stroopsoldaatje en een schuimblok te kopen bij de snoepwinkel, onder aan de dijk.

Terwijl ik nog wat verder mijmer doemt in de verte een parkeerplaats en tegelijkertijd de werkelijkheid op… Als ik de sleutel terug draai vraag ik me af wat me bezielde op het moment dat ik zijn uitnodiging, om de tuin te komen bekijken, accepteerde. Nerveus vis ik mijn telefoon uit m’n tas om een berichtje te sturen dat ik er ben. Ongetwijfeld duurde het niet meer dan een minuut maar na vier keer mijn haar opbinden en mijn lipstick controleren en honderd keer tegen mezelf zeggen ‘je kunt het!’ staat hij opeens voor mijn auto.  Heel even twijfel ik of het zonlicht, wat zich door de boomkruinen wringt hem nou mooier maakt of dat het andersom is… Ik houd het op het laatste, pak snel de meegebrachte koffie en cake en begroet hem. Natuurlijk zonder hem te kussen want dat soort dingen doen wij niet.

Ietwat verlegen neem ik plaats in de aangeboden stoel. Ik weet mezelf, in zijn gezelschap, nooit echt een houding te geven en ben altijd bang dat ik wauwel of onzin uitkraam…  Voor het eerst dringt de omgeving, echt, tot me door. Ik bevind me op een open plek tussen oude bomen. Voor me liggen de restanten van een kampvuur wat de vorige avond nog voor warmte en licht heeft gezorgd, om me heen wat stoelen en boomstammen die als stoel kunnen dienen en naast me een picknicktafel wat ook een bed zou kunnen zijn. Hij is ondertussen tegen over me gaan zitten en terwijl ik hem stiekem meeneem in mijn geluksmoment kan ik niet anders dan de conclusie trekken dat hij hier perfect past.

Ik schrik op als hij voorstelt om een rondleiding te geven. Natuurlijk ga ik graag mee dat is uiteindelijk waar ik voor gekomen ben. Trots laat hij me zien welke paden hij heeft aangelegd waar de vijver van land in water veranderde en waar de ijsvogels broeden. Ik probeer ieder detail te onthouden en ben zo blij met de herinnering die we maken… Ik weersta de verleiding om hem een arm te geven en zodoende iets dichter bij hem te kunnen zijn omdat dit ongepast is en voor hem ongemakkelijk zou zijn en langzaam wandelen we terug naar zijn huisje in het bos en als hij bij aankomst vraagt of ik zijn bedstee nog wil zien kan ik geen logisch argument bedenken om “nee” te zeggen. Want waar ik bij menig ander ervan overtuigd zou zijn dat dit de oudste truc is om samen in bed te belanden weet ik dat ik daar bij hem niet voor hoef te vrezen.
Inwendig grijnzend bedenk ik dat ik er ook niet op hoef te hopen, want wat hij zegt bedoeld hij ook…

Dan is tijd om afscheid van deze bijzondere plek te nemen en als we nét in de auto zitten vraagt hij of we nog even langs zijn ouderlijk huis kunnen rijden. “Kijk daar hebben wij, zo’n 35 jaar geleden, samen geslapen’… zegt hij als we de woning passeren. Even overweeg ik om het gewoon te ontkennen maar mijn hart slaat over omdat ik dit ook nét had bedacht dus ik mompel maar dat ik het weet of juist dat ik het niet weet… want hier kan ik met de tuinman nooit over praten… Ook al is hij vandaag dan voor heel even mijn tuinman.

Zorgvuldig gekozen woorden

in zinloze gesprekken

om vooral maar niet te zeggen

wat ik eigenlijk bedoel

hardnekkig zwijgen

om niet te laten blijken

dat ik stiekem toch

aan idealiseren doe.

Oké vandaag ga ik hem zien… nou ja, we gaan naar een zelfde feestje toe. Ik voor hem en hij voor de band hoewel ik die ook graag wil zien is het spannendste voor mij toch wel het feit dat ik hem eventueel tegen kan komen. Maar goed daar stopt het dus ook bij want stel dat ik hem daar zie dan maken we een praatje over de ongetwijfeld goede muziek, het mooie weer en misschien drinken we samen iets om vervolgens ieder weer een kant op te gaan. En in die tussentijd zal ik iedere seconde zoeken naar een signaal dat erop zou kunnen duiden dat hij voor mij iets meer voelt als vriendschap…