Ici Sophie

Het is vandaag… B-dag.

Vandaag 33 jaar geleden leerde dat ik in staat was om een ander te kwetsen door trouw te blijven aan mezelf én dat ik de beschuldiging van verraad kan dragen zonder mijn gevoel te verloochen.

Het is geen dag om uitbundig te vieren maar om bij stil te staan. Gepast verdrietig… maar wel met koffie en taart!

OK… de logeerhond uitlaten daarna de buurkat eten geven en dan snel naar de supermarkt. Hoewel het halen van voer voor mijn eigen katten absoluut prioriteit heeft weet ik ook dat vandaag de nieuwe bakker zijn deuren opent. En laat dat nou net de bakker zijn met de lekkerste petit fours uit de hele omgeving. Wat zeg ik misschien wel van het land. Of zelfs, in ieder geval op dit moment, van de wereld!

Ik heb er drie gekozen… Aardbeien, sinaasappel en pistache. En terwijl ik mijn tanden in het flinterdunne chocolade en subtiel krakende omhulsel zet, dan de boterzachte crème proef om tenslotte het smeuïge bitterkoekje tegen te komen dan is dit wel een heel goed begin van mijn dag. Engeltjes op mijn tong.

…

na wat aangenaam verdwalen

en reizen door de tijd

het leven van verhalen

met tegen beter weten in

wat hopen en zoet dromen

toch weer thuis gekomen

…

Oja… ik wilde zo graag een baan omdat ik dan ook collega’s zou hebben.

Horoscoop van vandaag…

Taking a walk down Memory Lane today can open up a huge deluge of romantic recollections from an early crush or your first love. These flashbacks have great value because they remind you of what great passion once fueled your every thought and feeling. Experiencing this nostalgic moment can bring a renewed commitment into your present love life circumstances, reminding you just how much passionate romance you’re capable of experiencing when you connect with the right person…

…lange dagen nog langere nachten. Kermis in mijn dorp en voor het eerst sinds jaren had ik vandaag ergens anders willen zijn..

Natuurlijk niets te zeuren want als ik echt wilde had ik best kunnen gaan het is alleen de beperking in mijn hoofd die me ervan heeft weerhouden. Want stel dat ik het wel had gedaan en dan de liefste eindelijk was tegengekomen… ja wat dan? Ik had niet geweten wat ik had moeten zeggen en hij waarschijnlijk (dit vul ik gewoon even in voor hem)  ook niet en daarbij zou mijn fantastische stoel waardoor ik daar kon komen als een grote paarse krokodil het middelpunt zijn geweest… en dat trek ik niet. Hij weet het niet en ik kan het niet vertellen omdat ik nog zo graag diegene van toen wil zijn. Soms dan… in ieder geval vandaag! *zucht*

ik haat typen op glas! Natuurlijk onderschrijf ik heus het gemak van mijn tablet maar hier typen is toch nog steeds het fijnste als ik dit gewoon even met het laptopje op mijn dekbed doe… Ja op het dekbed want meer zit er voorlopig even niet in. Niet ziek hoor maar gewoon niet kunnen. Gedoe dus.

Hoewel het leven rustig voortkabbelt en ik me al weken bezighoud met het maken van suffe plaatjes over liefde of eigenlijk het ontbreken daarvan nu toch maar eens wat echte letters om te proberen op papier te krijgen waar het allemaal over gaat. Want om te zeggen dat ik verliefd ben is natuurlijk ietwat overdreven het is alleen maar zo dat er de hele dag iemand aan mijn hart kriebelt. Niet dat hij dat zelf weet of er zelfs maar een vermoeden van zou hebben maar toch… Nee het is een één richting verliefdheid die volgens mij meer op de herinnering is gestoeld dan op de werkelijkheid want uiteindelijk gaat het over iemand die ik al vijfendertig jaren niet meer heb gezien. Lang leve FB want daar heb ik hem gevonden. Al is gevonden wel een heel erg ruim begrip voor iemand aanklikken en vragen of hij vrienden zou willen zijn… En ja dat wilde hij wel maar daar is het allemaal bij gebleven. Het is mijn fantasie die me hierbij in de weg zit want ik weet nog zoveel herinneringen op te halen aan een tijd die hij misschien al lang is vergeten en die ik nog wel een keer over zou willen doen.

Hoe leuk zou het zijn als ik de moed zou hebben om gewoon te vragen of hij mee gaat om koffie te drinken. Of gewoon iets gezelligs doen… Al zou ik niet weten wat want mijn verstand blijft daarin hangen bij een hotelkamer midden in Parijs en dat zou een beetje gek voorstel zijn. Koffie dus. Maar vragen ga ik dat natuurlijk nooit. Maar ik droom wel dat ik het vraag… En altijd zegt hij ja.
Jammer genoeg ben ik niet het stoere type, en eigenlijk als ik heel eerlijk ben zou ik niet eens weten wat ik tegen hem zou moeten zeggen als hij ineens voor me zou staan. In mijn hoofd komt die passage ook niet voor. In mijn hoofd is het gewoon net alsof de tijd stil heeft gestaan; gaan we verder waar we waren gebleven alsof we elkaar gisteren nog hebben gezien. We zullen kussen zwijgen vrijen en huilen om elkaars verdriet om daarna te lachen en alles weer opnieuw beleven. Ik zou me nestelen in zijn armen en mijn hart zou het ritme van zijn hart volgen. In mijn hoofd weet ik ook nog hoe hij ruikt, proeft en voelt… En hoor ik nog zijn stem. Even terug naar de werkelijkheid want er is geen enkele reden om aan te nemen dat ik dit zou kunnen dromen het is allemaal maar mijn fantasie en ik moet toegeven dat dit vooral in het veilige donker is terwijl ik in het schrille ochtendlicht wel besef dat het allemaal onzin is. Het is alleen heel lekker mijn onzin…

Ondanks dat mijn zoete heimelijke verliefdheid op de liefde niet uitgesproken gaat worden is het toch fijn om weer eens door de herinneringen te reizen. Ik weet nog dat ik van hem mijn rijbewijs hoesje cadeau kreeg zo’n prachtig donkerbruin leren etui waar ik mijn autorijdende leven lang mijn rijbewijs en paspoort in bewaar en die altijd mee gaat in mijn handtas… Dierbaar en waardevol.

Net als iedere gedachte aan hem.

.

twijfel… 00h37 zet ik nog een kop koffie of ga ik eindelijk slapen?

het antwoord weet ik natuurlijk al

maar ik doe gewoon een poging om verstandig te lijken

Ik heb een plan! Jammergenoeg niet iets groots als een oplossing vinden voor de wereldvrede maar gewoon een plan voor mezelf… naast de plannen als een paar kilo afvallen, rollen naar Santiago, tuin opknappen, verkering zoeken, keuken schilderen, vaker fietsen en regelmatiger mijn huis opruimen en zo kan ik nog wel even doorgaan, is het gaan volgen van een cursus fotografie waarschijnlijk niet direct prioriteit no.1 in mijn leven maar vooralsnog wel het leukste.

Ik ga me inschrijven en een camera aanschaffen.

Goed plan al zeg ik het zelf…

Mooi om te weten

dat de hangende kopjes uiteindelijk

zich oprichten om te bloeien

Teleurstelling bestaat slechts bij de verwachting

#wattemooilijktomwaartezijnisdatmeestalook

Feest zonder slingers

taart en bubbels

maar met warme knuffels

en liefdevol samen zijn

In ieder geval voor nu…

Ja Ik ken van die verhalen dat je opeens de liefde uit je schooltijd tegenkomt en dat de vonk direct weer overslaat… maar ik vraag me daar wel bij af waarom het dan toen niets is geworden. Net als oude liefde die roest maar waar de heimwee naar herinneringen is gebleven.

lk besef al jaren dat mijn tuin veel te groot voor me is geworden maar dit jaar weet ik echt niet meer waar ik zal beginnen. Iedere dag start ik met het bedenken van een plan van aanpak om me ’s avonds te realiseren dat onkruid eigenlijk best mooie bloemen zijn. Een cadeau van de natuur…

Morgenochtend nog maar eens kritisch kijken…

Er is vandaag geschiedenis geschreven. Tom Dumoulin heeft als eerste Nederlander de ronde van Italië gewonnen. Editie 100… En hoewel ik natuurlijk part noch deel uitmaak van zijn prestatie voel ik me minstens net zo blij!

Heb je het al gehoord? Ze wordt weer oma…

… ‘nog 1 keer dan’ zeg ik quasi streng tegen mezelf nadat ik misschien al voor de negende keer een stukje van een docu over de beste tekenaar ooit bekijk. En ook nu weer rollen de tranen over mijn wangen. Zijn vriendin van vroeger leest voor uit een brief die ze ooit van hem kreeg en verteld dat ze nog steeds verliefd is. Mijn gedachten dwalen af naar mijn liefde van vroeger en het feit dat hij altijd is meegegaan in mijn leven. Deze heimwee laat ik bewust nooit toe, het is schuren tegen het rafelige randje van mijn hart en dat probeer ik te vermijden maar de uitdrukking op het gezicht van deze dame zegt precies dat wat ik voel maar nooit hardop durf te benoemen… Ferm veeg ik met mijn mouw mijn wangen droog, zet de televisie uit en vertel de kat dat ik hem ga schrijven… Zodra ik durf!

met iedereen die me lief is…

Het leven is zo de moeite waard.

Eergisteren keek ik een detective toen er onderbroken werd omdat er een donkere schaduw over Nice trok die in de vorm van een vrachtwagen honderden mensen om het leven bracht. Gisteren keek ik een detective toen er een journaal kwam en er in Turkije een coupe werd afgekondigd en er honderden mensen het leven lieten.

Vandaag hou ik het maar op darten…

Nissan Figaro 1991

Als autoliefhebber durf ik wel te zeggen dat ik de meeste modellen wel ken…

Maar zo af en toe kom ik een pareltje tegen waar ik nog nooit van heb gehoord maar waar ik direct van denk ‘ik wil hem, ik wil hem, ik wil hem’…

Op een zonnige dag…

Er zijn van die herinneringen die je keer op keer weer uitpakt

als een dierbaar cadeau.

Weggaan

Weggaan is iets anders
dan het huis uitsluipen
zacht de deur dichttrekken
achter je bestaan en niet
terugkeren. Je blijft
iemand op wie wordt gewacht.

Weggaan kun je beschrijven als
een soort van blijven. Niemand
wacht want je bent er nog.
Niemand neemt afscheid
want je gaat niet weg.

Rutger Kopland

Niet verder vertellen maar soms lees ik stiekem mee op zijn FB… (Bovendien luister ik naar al zijn plaatjes!)

Natuurlijk geneer ik me hiervoor. Maar net niet genoeg om er spijt van te hebben. En ook niet genoeg om het te laten..

Niet verder vertellen maar soms zou ik stiekem wel even terug in de tijd willen zijn.

Mijn favoriete fantasie…

Hoewel we een hectische tijd achter de rug hebben lijkt het dat we nu in rustiger vaarwater zijn aangekomen. Tijd om te genieten van het geluksgevoel waar ik me momenteel in wentel want er is niets fijners dan dat het goed gaat met diegene die me zo lief zijn.

Waar blijft de tijd…

Elk nadeel heb zijn voordeel

(Johan Cruyff)

Dochter: “… Dan gaan we, aan het einde van de zomer, naar die leuke camping en kun jij met Oma daar wel zo’n Pipowagen huren…” Nu weet mijn dochter heel goed dat ik een zwak voor Pipowagens heb en dat ik niet bijster van op vakantie gaan houd.

Moi: “klinkt leuk” zeg ik zo enthousiast mogelijk… Het feit dat mijn kleinkind meegaat zou me nog over de streep kunnen trekken. “Maar wat kost dat dan?”

Dochter: “Je krijgt zoveel korting… En mensen van 55 plus krijgen nog extra korting ook.”

Moi: “Dan moeten we maar vragen of Oma het boekt.

Dochter: “Ach mam tegen die tijd mag jij dat gewoon zelf doen…”

Die zag ik even niet aankomen…

Opgetogen ging ze vanmorgen de deur uit . Ik ben trots. Het is prachtig om haar in haar ‘eendje’ weg te zien rijden. Ik weet dat ze in haar hoofd al in Frankrijk zit en dat ze voor haar gevoel alleen nog even het eindexamen moet maken en dan vertrekt ze weer voor drie maanden.  Haar eindexamen begint vandaag. Ze heeft er zin in. Vandaag staat Natuurkunde op het programma. Niet haar favoriet daarom is ze blij dat het meteen de eerste is…

Dank u beste strato dat u automatisch een back up maakt… Ik weet nu weer hoe het niet moet. Op naar de volgende poging om mijn plaatjes eindelijk in mijn computer te proppen…

Officieel is het begonnen maar vandaag geen zacht zonnetje om dat aan te kondigen. Ook geen vlinders vooralsnog… En geen tuinman. Wel droog en heel veel drukke vogels. En dat is ook veel waard.

Het werken kan nog wel even wachten maar vanmorgen wel alvast mijn ligbedje in de kas zo neergezet dat als vanmiddag de eerste zonnestralen toch nog komen ik daar uitgebreid van kan profiteren.

Laat de lente maar komen!

Ik probeer al uren te visualiseren hoe een oerlelijk rood tafeltje, wat hier in de voorkamer staat, eruit zou kunnen gaan zien als mijn lijf eindelijk eens naar mijn hoofd zou luisteren… Maar mijn lijf verlangt naar de warmte van het voorjaar en doet het al maanden nagenoeg niet. Over het algemeen geen probleem alleen zijn er soms van die dagen dat ik dit trage bestaan zo zat ben en dat ik iets zou willen doen… Iets eenvoudigs, zoals dat tafeltje schilderen.

(Ik probeer al jaren te visualiseren hoe mijn leven eruit zou kunnen gaan zien als mijn hart eindelijk eens naar mijn hoofd zou luisteren… Maar mijn hart verlangt nog altijd naar een onbereikbare warmte en staat wat dat betreft, al jaren stil. En ik kan niet ontkennen dat er dagen zijn dat ik dit loze bestaan zo zat ben en dat ik er wel iets aan zou willen doen… Iets eenvoudigs, ik weet alleen nooit wat…)

Het is tijd om te gaan slapen.
En terwijl ik mijn tanden poets bedenk ik:
dat een rood tafeltje gewoon nog wat moet wennen
en dat ik het uiteindelijk vast wel mooi ga vinden…

Het is nu eenmaal wat het is.
En eigenlijk is dat wel prima.

Van wonderdag op vrijdag… Het is mijn lievelingsdag. Ondanks dat om 04.50uur mijn wekker gaat.

Opgelucht… Niet dat het over is maar mijn kleinkind heeft 6 weken uitstel… Dus nu alleen maar genieten en hopen dat hij opknapt. Staat wel tegenover dat als er dan geen verbetering is hij ook direct geopereerd gaat worden… Maar daar ga ik de komende weken niet aan denken.

02.02… Over 10.58 is mijn kleinkind bij de kindercardioloog. Ik kan me niet herinneren wanneer de laatste keer was dat ik zo bang ben geweest. Radeloos met gedachten die constant rondgaan om iedere keer op hetzelfde uit te komen. Stel dat hij geopereerd moet worden. Het idee dat ze aan zijn hartje gaan frutselen met de daarbij behorende beelden die zich aan me opdringen veroorzaken een golf van misselijk makende angst die maar niet wil stoppen.

Slapen hoeft vannacht niet. Ik waak, steek een kaarsje voor hem aan en wacht op de dingen die gaan komen…

Update: Ondertussen nog maar 16 minuten.

Een wijs mens zei ooit tegen me dat je Windows nodig hebt om iets te maken en een Mac om het te kunnen zien… En nu ik constant aan het ruilen van die twee apparaten ben besef ik weer hoe gelijk hij had. Hier schrijven betekent dat ik ook plaatjes wil maken en dat gaat gewoon niet op mijn fijne Ipadje… Met tien vingers typen ook niet trouwens. Dus de oude laptop bewijst zijn trouwe dienst alleen gaat het zo traag. Een nieuwe aanschaffen voor die paar keer per jaar is overdreven dus ik doe het gewoon met wat ik heb. Heel langzaam… Maar wel met veel plezier.

Als ik alle tijd, die ik vandaag heb besteed aan het hier rond bladeren, terug lezen en vooral mijmeren, had besteed aan het opruimen van mijn huis…

Dan zou ik ook nu aan de koffie zitten maar dan zonder alle leuke herinneringen die ik nu heb opgehaald…

Naar de diëtist…

“Bonjour. Ca va?” begroet ik hem, in mijn de aanhouder wint poging hem franse woorden te leren, en kijk in zijn altijd lachende gezichtje. Een vlugge kus om daarna snel naast zijn moeder te gaan zitten op weg naar de afspraak.

Mijn dochter verteld dat ze al vanaf vanmorgen vroeg thuis zat te werken en dat ze straks weer verder gaat. Het is een geluk dat ze, als het nodig is, ook thuis haar werk kan doen. En vandaag was zo’n dag… Wat ze niet zegt is dat ze tot vanavond na het eten hiermee bezig zal zijn en dat ze niets ongezelliger vindt als werken terwijl haar lief al thuis is…

Precies op de afgesproken tijd worden we opgehaald om binnen een kwartier met voedingsadviezen en de toezegging op wat preparaten om van aan te komen en meer energie te krijgen weer naar huis te kunnen gaan.

De mevrouw heeft hem niet eens gezien. Nou ja, een zijdelingse blik op hem in zijn wagen want eruit hoefde hij niet. En zijn gewicht kon ze wel aflezen uit een grafiek op de computer.

Waarschijnlijk is dit de gebruikelijke gang van zaken bij een diëtist… Want ik ben ervan overtuigd dat deze aardige dame het heel goed bedoelde.

Ze wilde ook graag op de hoogte worden gehouden voor de volgende afspraak…

Mijn dochter kennende zal die afspraak dan wel per mail of telefoon gaan verlopen…

Ik kan het niet hardop zeggen maar hier wel stiekem in letters uitschreeuwen… Ik maak me zorgen want morgen gaat mijn kleinkind naar een diëtist.. en volgende week naar een cardioloog. Dat zijn toch twee afspraken die niet thuishoren in de agenda van iemand die nog maar zeven maanden is.

Sinds kort heb ik ook een FB… waarschijnlijk ben ik een van de laatste maar omdat zelfs mijn moeder van bijna tachtig er een heeft had ik het gevoel dat ik niet meer achter kon blijven.

Maar wat een gedoe. Heel naief dacht ik dat ik daar ging lezen wat mijn “vrienden” bezig hield. Fout dus ik zie voornamelijk wat ze delen en wat ik zelf ook wel had gevonden als ik daar interesse voor had gehad.Of alle campers en andere onzin die ik eventueel zou kunnen winnen als ik het bericht maar deel… De meeste in mijn lijst zijn dus alweer geblokkeerd… Maar het heeft ook iets leuks. Ik kom mensen van vroeger tegen en… Ik kan bij “mijn ware Jacob” langsgaan. Lezen, kijken en dat allemaal zonder dat hij het merkt… En nog leuker is dat hij daarna tussen de mensen die ik “misschien ken” staat. En of ik een vriendschapverzoek zou willen doen.
Heel verleidelijk… Maar toch maar niet. Ik probeer teleurstellingen te vermijden. Maar in gedachten stuur ik hem kusjes&chocola en wacht rustig tot ik van hem een uitnodiging ontvang…

Het is mijn lievelingsdroom: ik kom je zomaar tegen, heel onverwacht.
Al is het altijd op een station…
Jij weet dan direct dat je niet meer weggaat , ik hoop dat je voor altijd bij me blijft
en we zullen het alletwee tegelijk tegen elkaar willen zeggen.

Het is maar een droom.
Maar voor mij een hele leuke.

O ja… volgende week reis ik van Alkmaar naar Nijmegen,
voor het geval je deel van de werkelijkheid uit wilt maken…

Tot vanmorgen kende ik een VSD enkel uit de boeken… En dat had ik graag zo willen houden.

“Hoi mam” hoor ik mijn dochter aan de andere kant van de lijn… Vanmorgen moest ze met haar baby naar het bureau. “Alles goed?” vraag ik, nog half slaperig maar in de veronderstelling dat dat zo is want het is een wolk van een baby die nooit iets mankeert. “Ja hoor…” antwoord ze en ik denk direct aan haar stem te horen dat er iets is. Maar voor ik het kan vragen zegt zij “In principe wel…” Ik voel mijn nekharen overeind gaan staan en er trekt een koude rilling langs mijn ruggegraat. Mijn dochter gebruikt deze woorden, in principe wel (of niet), zelden. Volgens haar is het een tegenstelling die mensen gebruiken om iets anders niet te hoeven zeggen… In principe wel betekent dus; eigenlijk helemaal niet.

Geschrokken en inmiddels klaarwakker vraag ik wat er dan is en ze legt me uit dat haar baby ‘gewogen en te licht bevonden is’ en dat hij de afgelopen maand veel tekort is gegroeid… En,vervolgd zij, dat er een ruisje bij zijn hart zit en er door het bureau een afspraak is gemaakt met de kinderarts waar ze maandag al naar toe mag.

Ik heb het gevoel dat de grond onder mijn voeten wegzakt … Mijn gedachten gaan naar mijn schattige kleinkind waar ik zo zielsveel van houd. Maar ook naar zijn ouders die zoveel hobbels hebben moeten nemen voor hij deel van hun leven werd. De onredelijke vraag wanneer het voor hun nu eens wat makkelijker gaat worden probeer ik weg te duwen en zonder het aan haar te laten merken veeg ik de tranen die over mijn wangen rollen weg. Ik moet eerst haar geruststellen. Ik ben tenslotte haar moeder.

We besluiten dat iedere baby bij de geboorte een gaatje in zijn hart heeft en dat het misschien wel het laatste dichtgroeien is waardoor het nu zo hoorbaar is. En het feit dat hij zo licht is heeft vast te maken met de borstvoeding… En ja het is waar hij is ook niet zo zwaar maar vanaf zijn geboorte zeggen we al dat hij zo ”petit” is… Al met al zal het allemaal wel meevallen. In het ergste geval moet ze overstappen op kunstvoeding maar daar valt prima mee te leven.

Na nog wat heen en weer gepraat over dingen die ik me nu niet meer kan herinneren hangen we op.
Haar woorden “Eerst maar eens afwachten wat de dokter gaat zeggen…” blijven zweven in mijn hoofd.
En ik weet dat ze gelijk heeft. Maar nog niet hoe ik de komende dagen door moet komen…

heel Frankrijk heeft de vlag uithangen

en steek vandaag vuurwerk af

wij eten beschuit met muisjes

er is een Mees geboren

… Half vijf druk ik de wekker uit en ga direct rechtop zitten. Bang dat ik anders weer in slaap val. Op weg naar de keuken realiseer ik me dat dit 30 jaar geleden ook zo was. En even ben ik terug in de tijd. Gisteren nog een schaatstocht op het IJsselmeer gemaakt met mijn moeder. Vandaag een vrije dag om de elfstedentocht te kijken. Morgen mijn trouwjurk voor de laatste keer doorpassen…

Terwijl de koffie doorloopt vraag ik me af waar de tijd blijft. Het voelt nog aan alsof het gisteren was maar tegelijkertijd ook zover weg. Vandaag 30 jaar geleden wist ik nog niet dat ik eind dat jaar moeder zou zijn. En kon ik niet eens vermoeden dat ik nu zelfs oma ga worden…

Ondertussen heb ik me op de bank geïnstalleerd want ik ga vandaag de hele dag, net als in 1985, voor de tv hangen. En ondanks dat ik nu weet wie er gaat winnen ben ik zo blij dat NPOBest de hele uitzending vandaag gaat herhalen.

Iedereen staat al klaar en het starthek gaat open. Ik trek een dekentje over me heen, de poes op schoot en ben klaar voor een dag genieten van het begin tot het einde en tussendoor wat mooie herinneringen op te halen.

Het leven is een feest! Zelfs om vijf uur in de ochtend.

Opeens wist ik het weer. Dit is de plaats waar ik beschrijf waar ik naar hunker en waar ik mijn dromen en het verlangen van mijn hart kwijt kan, zonder het risico te lopen om een dwaas te lijken als ik me bloot geef vanwege mijn liefde, mijn dromen en het avontuur van het in leven zijn.

Hier kan ik de kern van mijn verdriet raken en verwerken zodat ik ondanks levens verraad open kan blijven staan zonder te verschrompelen of me af te sluiten uit angst voor nog meer pijn.

Hier kan ik even stil zitten en mijn pijn voelen zonder haar te verbergen, te verdoven, verdoezelen of te vergoeilijken

Maar hier kan ik ook mijn vreugde kwijt die ik voel als ik wild wil dansen omdat ik tot in mijn vingertoppen met extase ben vervuld door het leven,  zonder dat iemand me zegt dat ik voorzichtig moet zijn of mij herinnert aan de beperkingen van het bestaan…

Best jammer dat ik dat niet wat vaker doe…

Maar wel fijn om even bij mezelf te zijn.

Ik weet sinds een paar weken dat ik volgende zomer oma ga worden maar vanaf vandaag mag ik het aan de hele wereld vertellen…

De zomer van 1982 staat niet alleen op mijn lijstje als de heetste van de vorige eeuw. Ook de meteorologen zijn het hier over eens, al gaat het dan uitsluitend over het weer.

Ik wist meteen dat hij het was. We hingen al een tijdje rond bij dezelfde groep vrienden en heel soms sprak ik hem zelfs… Tot die ene zondag in augustus. We hebben gedanst, hand in hand naar buiten gelopen en daar hebben we voor het eerst gekust

Ik ben weer even 21 jaren jong.

Een man en zijn zoon lopen door het bos.
Plotseling struikelt de jongen en omdat hij een scherpe pijn voelt, roept hij “aaahhh”.
Verrast hoort hij een stem vanuit de bergen roepen: “aaahhh”.
Nieuwsgierig roept de jongen: “Wie ben jij?”Het enige antwoord dat hij terugkrijgt is: “Wie ben jij?”
Hij wordt kwaad en roept: “lafaard!”, waarop de stem roept: “lafaard!”
De jongen kijkt zijn vader aan en vraagt wat er gebeurt. De man antwoordt: “Let maar eens op”
en roept vervolgens: “Ik bewonder jou.”De stem antwoordt: “Ik bewonder jou!”
De man roept: “Jij bent prachtig!”De stem antwoordt: “Jij bent prachtig!”
De vader legt daarop uit: “De mensen noemen dit een echo, maar eigenlijk is het ‘het leven’.
Het leven geeft je altijd terug wat jij geeft. Het leven is een spiegel van jouw handelingen.
Als je meer liefde wil, geef dan meer liefde.
Wil je dat mensen begripvol en respectvol met je omgaan? Geef ze dan begrip en respect.
Dit gaat op voor alle aspecten van het leven.
Wat je geeft wordt weerspiegeld in wat je terugkrijgt van het leven.

Eindelijk de tijd genomen om voor Nico eens wat beloofde foto’s van mijn warenhuis te plaatsen.

En eigenlijk, nu ik het matige resultaat heb bekeken, besef ik dat ik veel vaker foto’s zou moeten maken.
Jammergenoeg ben ik daar niet van…
Zelfs mijn kinderen hoor ik tegenwoordig zeggen ‘foto’s zitten opgeslagen in je hart’ en ik weet maar al te goed van wie ze dat hebben.
En ook al is het door het digitale tijdperk allemaal wel veel makkelijker geworden ik kan er niet echt aan wennen om plaatjes te schieten.

Daarom kan ik hier dus niet laten zien dat ik minstens 20 aubergines, 30 komkommers, heel veel tomaten en 4 meloenen heb geoogst.

Maar ik kan me de geur voor altijd herinneren…

Zo is de tuin aan de zijkant van mijn huis vandaag nog…
Maar na morgen staat hier mijn geweldig mooie kas.

Eerst nog even ophalen…

Nu vind ik zelf al snel dat ik gelukkig ben maar soms gebeuren er zaken waardoor dit geluksgevoel alle dimensies overstijgt.

Al een tijdje was ik op zoek naar een kleine kas voor in mijn tuin. Niet al te groot maar precies genoeg om zittend en op hoogte te kunnen tuinieren. 
Maar als ik bij MPlaats kijk voor iets wat binnen mijn budget past kom ik al snel in de categorie ‘bouwval’ terecht wat volgens mijn zoon geen punt is want dat kunnen we opknappen. Alleen is het zo dat zelfs dat type soms nog voor zo’n hoog bedrag weggaat dat ik zelfs daar niet aan toe kom.

Tot vorige week. Ik had een prachtige kas gevonden die ik kon kopen voor het bedrag wat ik kon missen. En hij was prachtig. Misschien wel iets groter als wat ik nodig heb maar zo mooi en nog bijna nieuw. Bij een auto zou ik zeggen ‘Van een oud vrouwtje geweest en alleen gebruikt om op zondag naar de kerk te gaan’ Maar deze kas was van een meneer van 84 jaar die gaat verhuizen naar een aanleunwoning en dus moet stoppen met zijn grote hobby van het cactussen kweken. En dat terwijl hij de kas pas vijf jaar geleden had aangeschaft… 
Enfin nadat ik de koop had gesloten had de verkoopster de advertentie op ‘gereserveerd’ gezet maar de biedingen bleven binnenkomen. Zo hoog dat er op een gegeven moment een bod lag wat 7 x zo hoog was als het mijne…

En hoewel mijn droom min of meer in duigen viel kwam ik toch met de eigenaar overeen dat de kas naar de hoogste bieder zou gaan. Natuurlijk vond ik dat jammer maar het lijkt mij logisch dat als ergens een verschil van bijna een maandsalaris tussen zit de keus niet moeilijk is.
Overigens had ik zo’n aangenaam contact met de verkopers gehad dat ik hen van harte gunde dat ze zo’n goede, maar eigenlijk heel redelijke, prijs voor de prachtige kas konden krijgen.

Terwijl ik die middag nog bezig was om mijn teleurstelling te verwerken en iedereen die ik al had ingeschakeld om te gaan helpen weer af mailde ging om vier uur de telefoon. Het was de mevrouw die de kas verkocht. Zij had overleg met man en vader gehad en ze hadden gezamelijk besloten dat ze de kas toch liever aan mij gunnen. Ze waren ervan overtuigd dat hij bij mij in ieder geval op zijn plaats zou zijn en het feit dat ze mij gelukkig konden maken had voor hun toch meer waarde.

En hoewel ik niet snel met mijn mond vol tanden sta kon ik nu geen woord uitbrengen. 
Ik weet nog niet wat mij nu het meest gelukkig maakt… Het feit dat de kas volgende week in mijn tuin staat te pronken of omdat ik zomaar mensen mocht ontmoeten die zo goed zijn dat ze mijn geluk boven geld laten prevaleren…
Dat is werkelijke rijkdom.

Een letter W heeft bestuurders van de Duitse stad DUsseldorf het schaamrood op de kaken bezorgd. Voor de gasten van het Eurovisie Songfestival op 14 mei had de stad een boekje gedrukt met activiteiten. Hoogtepunt was een Aktionstag der Schulen (actiedag van de scholen). Maar door een tikfout stond er echter Aktionstag der Schwulen (actiedag van de homo’s).

Over de tikfout in de 65.000 boekjes is nu een sticker met de juiste spelling geplakt. Dat gebeurde ook in 35.000 Engelstalige brochures, waar de tikfout al was vertaald naar Gay’s day of action.

Uitgerekend op de voorpagina van de Engelstalige versie prijkte bovendien nog een joekel van een fout. Daar stond in grote letters Wielcome to DUsseldorf, in plaats van Welcome to Dusseldorf.

Medewerkers hebben met een pen de extra i doorgestreept op de 35.000 boekjes. Voor een herdruk was geen tijd meer.

BRON:Door Erwin Grose gevonden in de Volkskrant.

… “Doe niet zo gek” zeg ik hardop tegen mezelf als onder het autorijden de tranen over mijn wangen rollen. Aan de andere kant weet ik maar al te goed dat deze tranen gewoon horen bij de tijd van het jaar. De laatste dagen van maart staan altijd in het teken van  heimwee naar herinneringen en daardoor heb ik wat meer last van deze emotionele incontinentie.
Vandaag is eigenlijk de finale. 1 april is het hoogtepunt van het jaar. Deze dag staat ver boven mijn verjaardag en is veel beter dan dag voor Kerst.
Op 1 april vier ik, met iedereen die me lief is, het geluk van het in leven zijn.

Als ik, op weg naar mijn feestje, de plek passeer waar dit geluk bij een ongeluk ooit begon lijkt het alsof er een last van mijn schouders valt en ik veeg met een ferm gebaar de tranen weg, doe het raam open en zet het volume van de radio op maximaal.

En terwijl ik vals maar met passie meezing met Jacques Brel’s “Ne me quitte pas” valt via de achteruitkijkspiegel mijn blik op m’n prachtige roze rolstoel en kan ik een glimlach, bij de gedachte dat het in ieder geval fijn is om modieus verantwoord gehandicapt te zijn, niet onderdrukken.

Wat mij betreft kan het nieuwe jaar weer beginnen.