Tijdloos
Ik probeer al uren te visualiseren hoe een oerlelijk rood tafeltje, wat hier in de voorkamer staat, eruit zou kunnen gaan zien als mijn lijf eindelijk eens naar mijn hoofd zou luisteren… Maar mijn lijf verlangt naar de warmte van het voorjaar en doet het al maanden nagenoeg niet. Over het algemeen geen probleem alleen zijn er soms van die dagen dat ik dit trage bestaan zo zat ben en dat ik iets zou willen doen… Iets eenvoudigs, zoals dat tafeltje schilderen.
(Ik probeer al jaren te visualiseren hoe mijn leven eruit zou kunnen gaan zien als mijn hart eindelijk eens naar mijn hoofd zou luisteren… Maar mijn hart verlangt nog altijd naar een onbereikbare warmte en staat wat dat betreft, al jaren stil. En ik kan niet ontkennen dat er dagen zijn dat ik dit loze bestaan zo zat ben en dat ik er wel iets aan zou willen doen… Iets eenvoudigs, ik weet alleen nooit wat…)
Het is tijd om te gaan slapen.
En terwijl ik mijn tanden poets bedenk ik:
dat een rood tafeltje gewoon nog wat moet wennen
en dat ik het uiteindelijk vast wel mooi ga vinden…
Het is nu eenmaal wat het is.
En eigenlijk is dat wel prima.
