gepost restant
… ‘nog 1 keer dan’ zeg ik quasi streng tegen mezelf nadat ik misschien al voor de negende keer een stukje van een docu over de beste tekenaar ooit bekijk. En ook nu weer rollen de tranen over mijn wangen. Zijn vriendin van vroeger leest voor uit een brief die ze ooit van hem kreeg en verteld dat ze nog steeds verliefd is. Mijn gedachten dwalen af naar mijn liefde van vroeger en het feit dat hij altijd is meegegaan in mijn leven. Deze heimwee laat ik bewust nooit toe, het is schuren tegen het rafelige randje van mijn hart en dat probeer ik te vermijden maar de uitdrukking op het gezicht van deze dame zegt precies dat wat ik voel maar nooit hardop durf te benoemen… Ferm veeg ik met mijn mouw mijn wangen droog, zet de televisie uit en vertel de kat dat ik hem ga schrijven… Zodra ik durf!
