Ici Sophie

Ergens in mijn achterhoofd wist ik bij voorbaat al dat het een probleem zou worden. Ik moest vanavond ergens zijn waar je niet via een padvriendelijke route kan komen en kan er dus niet onderuit om juist die weg te nemen waarvan ik weet dat de padden die ook gebruiken, op hun weg naar het water waar zij zich gaan voortplanten. De paddentrek, die begin deze maand de ouverture beleefde, is op dit moment in volle gang. En hoewel er op de heenweg nog niets aan de hand was werden op de terugweg naar huis al mijn bange vermoedens waar. Langs de kant van de weg zie ik de vrijwilligers lopen om de padden, die de speciale paddentunnel hebben gemist, een handje te helpen bij hun oversteek, maar aan het wegdek kan ik al zien dat een groot gedeelte van de padden jammergenoeg niet aan de overkant kon komen. Ze liggen daar, als geplette synoniemen voor een te drukke verkeersweg door een natuurgebied, op het asfalt. Behoedzaam laveer ik tussen de haastige padden door en doe mijn uiterste best om de prachtige springers te ontwijken maar kan tegelijk waarschijnlijk niet voorkomen dat er misschien wel enkele tussen het rubber van mijn banden en het wegdek een, vroegtijdige, beeindiging van hun leven vinden. En terwijl ik een golf van misselijkheid maar met moeite kan onderdrukken beloof ik mezelf plechtig dat wat er ook gebeurt ik, tijdens de paddentrek, niet meer langs deze weg zal gaan. Op het moment dat ik de laatste vrijwilliger paseer steek ik mijn duim op als blijk van waardering voor wat zij doen en hij zwaait kort terug. Ik hoop zo dat hij begrijpt dat ik niet anders kon vandaag. Maar kan me ook heel goed voorstellen dat het frustrerend moet zijn als je zo je best doet en de auto’s veel van dat werk teniet doen. Ik voel diep respect voor de mensen die iedere avond op pad gaan om de “paddenemmers”, een soort valkuilen voor padden die zijn ingegraven en waar ze niet uit kunnen springen, aan de overkant van de straat te legen. Gewoon belangeloos, uit respect voor de natuur. En voorlopig zit hun werk er nog niet op want pas tegen de helft van april hebben alle padden hun plekje in de poel gevonden. En zal de cyclus weer opnieuw beginnen.

Dit bericht was geplaatst op 19 maart 2011 om 23:51 en is gearchiveerd onder Tous les jours. Je kan de reacties hierop volgen via de RSS 2.0 feed. Natuurlijk is het leuk als je een berichtje achterlaat, en waarschijnlijk schrijf ik ook een reactie terug, maar pingen en trackbacken daar begin ik maar niet aan.