Ici Sophie

Elk nadeel heb zijn voordeel

(Johan Cruyff)

Dochter: “… Dan gaan we, aan het einde van de zomer, naar die leuke camping en kun jij met Oma daar wel zo’n Pipowagen huren…” Nu weet mijn dochter heel goed dat ik een zwak voor Pipowagens heb en dat ik niet bijster van op vakantie gaan houd.

Moi: “klinkt leuk” zeg ik zo enthousiast mogelijk… Het feit dat mijn kleinkind meegaat zou me nog over de streep kunnen trekken. “Maar wat kost dat dan?”

Dochter: “Je krijgt zoveel korting… En mensen van 55 plus krijgen nog extra korting ook.”

Moi: “Dan moeten we maar vragen of Oma het boekt.

Dochter: “Ach mam tegen die tijd mag jij dat gewoon zelf doen…”

Die zag ik even niet aankomen…

Opgetogen ging ze vanmorgen de deur uit . Ik ben trots. Het is prachtig om haar in haar ‘eendje’ weg te zien rijden. Ik weet dat ze in haar hoofd al in Frankrijk zit en dat ze voor haar gevoel alleen nog even het eindexamen moet maken en dan vertrekt ze weer voor drie maanden.  Haar eindexamen begint vandaag. Ze heeft er zin in. Vandaag staat Natuurkunde op het programma. Niet haar favoriet daarom is ze blij dat het meteen de eerste is…

Dank u beste strato dat u automatisch een back up maakt… Ik weet nu weer hoe het niet moet. Op naar de volgende poging om mijn plaatjes eindelijk in mijn computer te proppen…

Officieel is het begonnen maar vandaag geen zacht zonnetje om dat aan te kondigen. Ook geen vlinders vooralsnog… En geen tuinman. Wel droog en heel veel drukke vogels. En dat is ook veel waard.

Het werken kan nog wel even wachten maar vanmorgen wel alvast mijn ligbedje in de kas zo neergezet dat als vanmiddag de eerste zonnestralen toch nog komen ik daar uitgebreid van kan profiteren.

Laat de lente maar komen!

Ik probeer al uren te visualiseren hoe een oerlelijk rood tafeltje, wat hier in de voorkamer staat, eruit zou kunnen gaan zien als mijn lijf eindelijk eens naar mijn hoofd zou luisteren… Maar mijn lijf verlangt naar de warmte van het voorjaar en doet het al maanden nagenoeg niet. Over het algemeen geen probleem alleen zijn er soms van die dagen dat ik dit trage bestaan zo zat ben en dat ik iets zou willen doen… Iets eenvoudigs, zoals dat tafeltje schilderen.

(Ik probeer al jaren te visualiseren hoe mijn leven eruit zou kunnen gaan zien als mijn hart eindelijk eens naar mijn hoofd zou luisteren… Maar mijn hart verlangt nog altijd naar een onbereikbare warmte en staat wat dat betreft, al jaren stil. En ik kan niet ontkennen dat er dagen zijn dat ik dit loze bestaan zo zat ben en dat ik er wel iets aan zou willen doen… Iets eenvoudigs, ik weet alleen nooit wat…)

Het is tijd om te gaan slapen.
En terwijl ik mijn tanden poets bedenk ik:
dat een rood tafeltje gewoon nog wat moet wennen
en dat ik het uiteindelijk vast wel mooi ga vinden…

Het is nu eenmaal wat het is.
En eigenlijk is dat wel prima.

Van wonderdag op vrijdag… Het is mijn lievelingsdag. Ondanks dat om 04.50uur mijn wekker gaat.

Opgelucht… Niet dat het over is maar mijn kleinkind heeft 6 weken uitstel… Dus nu alleen maar genieten en hopen dat hij opknapt. Staat wel tegenover dat als er dan geen verbetering is hij ook direct geopereerd gaat worden… Maar daar ga ik de komende weken niet aan denken.

02.02… Over 10.58 is mijn kleinkind bij de kindercardioloog. Ik kan me niet herinneren wanneer de laatste keer was dat ik zo bang ben geweest. Radeloos met gedachten die constant rondgaan om iedere keer op hetzelfde uit te komen. Stel dat hij geopereerd moet worden. Het idee dat ze aan zijn hartje gaan frutselen met de daarbij behorende beelden die zich aan me opdringen veroorzaken een golf van misselijk makende angst die maar niet wil stoppen.

Slapen hoeft vannacht niet. Ik waak, steek een kaarsje voor hem aan en wacht op de dingen die gaan komen…

Update: Ondertussen nog maar 16 minuten.

Een wijs mens zei ooit tegen me dat je Windows nodig hebt om iets te maken en een Mac om het te kunnen zien… En nu ik constant aan het ruilen van die twee apparaten ben besef ik weer hoe gelijk hij had. Hier schrijven betekent dat ik ook plaatjes wil maken en dat gaat gewoon niet op mijn fijne Ipadje… Met tien vingers typen ook niet trouwens. Dus de oude laptop bewijst zijn trouwe dienst alleen gaat het zo traag. Een nieuwe aanschaffen voor die paar keer per jaar is overdreven dus ik doe het gewoon met wat ik heb. Heel langzaam… Maar wel met veel plezier.

Als ik alle tijd, die ik vandaag heb besteed aan het hier rond bladeren, terug lezen en vooral mijmeren, had besteed aan het opruimen van mijn huis…

Dan zou ik ook nu aan de koffie zitten maar dan zonder alle leuke herinneringen die ik nu heb opgehaald…

Naar de diëtist…

“Bonjour. Ca va?” begroet ik hem, in mijn de aanhouder wint poging hem franse woorden te leren, en kijk in zijn altijd lachende gezichtje. Een vlugge kus om daarna snel naast zijn moeder te gaan zitten op weg naar de afspraak.

Mijn dochter verteld dat ze al vanaf vanmorgen vroeg thuis zat te werken en dat ze straks weer verder gaat. Het is een geluk dat ze, als het nodig is, ook thuis haar werk kan doen. En vandaag was zo’n dag… Wat ze niet zegt is dat ze tot vanavond na het eten hiermee bezig zal zijn en dat ze niets ongezelliger vindt als werken terwijl haar lief al thuis is…

Precies op de afgesproken tijd worden we opgehaald om binnen een kwartier met voedingsadviezen en de toezegging op wat preparaten om van aan te komen en meer energie te krijgen weer naar huis te kunnen gaan.

De mevrouw heeft hem niet eens gezien. Nou ja, een zijdelingse blik op hem in zijn wagen want eruit hoefde hij niet. En zijn gewicht kon ze wel aflezen uit een grafiek op de computer.

Waarschijnlijk is dit de gebruikelijke gang van zaken bij een diëtist… Want ik ben ervan overtuigd dat deze aardige dame het heel goed bedoelde.

Ze wilde ook graag op de hoogte worden gehouden voor de volgende afspraak…

Mijn dochter kennende zal die afspraak dan wel per mail of telefoon gaan verlopen…

Ik kan het niet hardop zeggen maar hier wel stiekem in letters uitschreeuwen… Ik maak me zorgen want morgen gaat mijn kleinkind naar een diëtist.. en volgende week naar een cardioloog. Dat zijn toch twee afspraken die niet thuishoren in de agenda van iemand die nog maar zeven maanden is.

Sinds kort heb ik ook een FB… waarschijnlijk ben ik een van de laatste maar omdat zelfs mijn moeder van bijna tachtig er een heeft had ik het gevoel dat ik niet meer achter kon blijven.

Maar wat een gedoe. Heel naief dacht ik dat ik daar ging lezen wat mijn “vrienden” bezig hield. Fout dus ik zie voornamelijk wat ze delen en wat ik zelf ook wel had gevonden als ik daar interesse voor had gehad.Of alle campers en andere onzin die ik eventueel zou kunnen winnen als ik het bericht maar deel… De meeste in mijn lijst zijn dus alweer geblokkeerd… Maar het heeft ook iets leuks. Ik kom mensen van vroeger tegen en… Ik kan bij “mijn ware Jacob” langsgaan. Lezen, kijken en dat allemaal zonder dat hij het merkt… En nog leuker is dat hij daarna tussen de mensen die ik “misschien ken” staat. En of ik een vriendschapverzoek zou willen doen.
Heel verleidelijk… Maar toch maar niet. Ik probeer teleurstellingen te vermijden. Maar in gedachten stuur ik hem kusjes&chocola en wacht rustig tot ik van hem een uitnodiging ontvang…

Het is mijn lievelingsdroom: ik kom je zomaar tegen, heel onverwacht.
Al is het altijd op een station…
Jij weet dan direct dat je niet meer weggaat , ik hoop dat je voor altijd bij me blijft
en we zullen het alletwee tegelijk tegen elkaar willen zeggen.

Het is maar een droom.
Maar voor mij een hele leuke.

O ja… volgende week reis ik van Alkmaar naar Nijmegen,
voor het geval je deel van de werkelijkheid uit wilt maken…