Ici Sophie

Ben je vervuld van een sterk verlangend, onrustigmakend gevoel.
Weet dan dat komt door de neurotransmitters in je hersenen.
Stofjes die prikkels overdragen van zenuwen naar zenuwen onderling en van zenuwen naar spieren.
De neurotransmitters, dopamine en noradrenaline, geven je energie, houden je je uit je slaap en onderdrukken de honger. Ze maken je energiek, opgewonden en intens gelukkig…
De noradrenaline laat het hart sneller kloppen en remt de spijsvertering…
Mocht je je dus zo voelen dan ben je niet ziek.
Maar gewoon verliefd…

Er was eens een man die stenen hakte uit een rots. Hij vond zijn werk veel te zwaar en droomde dat hij rijk was, en plotseling was hij rijk.

Op een dag stond hij langs de weg toen er een koning voorbij kwam in een prachtige koets. Was ik maar koning dacht hij ontevreden,
dat zou nog mooier zijn, en plotseling was hij koning.
Met veel ruiters en paarden reed hij in een gouden koets door zijn rijk. Maar de koning begon te klagen over de hete zon, die in zijn gezicht schroeide.
Ontevreden als hij was zuchtte hij en dacht, was ik maar de zon. En zie onmiddellijk was hij de zon en strooide hij zijn gouden stralen over de aarde.
Totdat er een wolk kwam die zijn stralen tegenhield.
Ik wou dat ik zo machtig was als die wolk, dacht hij ontevreden. En zo werd hij een wolk en kon hij de stralen van de zon tegenhouden.
De wolk viel in grote druppels naar de aarde en het water stroomde woest over het land, alleen een rots bleek machtiger dan het water.
Toen werd hij kwaad omdat de rots nog sterker was en wilde hij liever een rots zijn, en ook dit gebeurde.
Toen kwam er een man met een scherpe beitel en grote hamer en hakte in de rots om er stenen van te maken.
Toen dacht de rots, was ik maar weer die steenhouwer.

Het gebeurde en vanaf dat moment deed de man elke dag zijn zware werk en was tevreden.

Met wie deed u het de laatste keer?

Het delen van de lakens…

 
De Tussenstand:

 

Bedankt voor het stemmen.

In de periode dat ik, voor mijn gevoel, nog gelukkig gerelateerd was, had mijn ex daar een heel ander idee over. En als donderslag bij heldere hemel deed ik alleen de boodschappen…
Daarop volgde een periode van zwijmelmuziek, veel chocolade en gedegen zelfonderzoek waarbij ik uitkwam op een aantal belangrijke conclusies:

*Donderslag bij heldere hemel bestaat niet.
*Ik ben ook niet altijd even leuk…
*Liefdesverdriet is een nieuw begin!

Het is dus uit,
en dat is goed.
Hij wil me niet meer zien.
en dat is prima.
Door weg te gaan heeft mijn ex mij een kans op nieuw geluk gegeven.
En daar ga ik het beste van maken.
Ik zit dus niet in een depressie, daar heb ik helemaal geen tijd voor.
Er is nog een heel leven te beleven,
en daar ga ik een weblog over schrijven.

Twee vrienden lopen in de woestijn. Op een gegeven moment krijgen ze ruzie en de ene vriend slaat de ander in zijn gezicht. De vriend die wordt geslagen wrijft over zijn gezicht, gaat zitten en schrijft in het zand:
‘Vandaag sloeg mijn beste vriend mij in mijn gezicht.’

Gezamenlijk lopen ze verder. Na een uur komen ze bij een oase. De vrienden lessen hun dorst en nemen een bad in het verkoelende water. Als hij weer uit het water wil stappen, raakt de vriend die eerder geslagen werd in het drijfzand. Zijn vriend snelt toe en redt hem van de verdrinkingsdood. Nadat hij hersteld is van de wisse dood die hij voor zich zag, schrijft de vriend op een steen:

‘Vandaag heeft mijn beste vriend mijn leven gered.’

De ander ziet wat zijn vriend aan het doen is en vraagt verbaasd: “Nadat ik je sloeg schreef je in het zand. Nu ik je gered heb, schrijf je op steen. Waarom doe je dat?”

De vriend antwoordt: “Wanneer iemand je kwetst en je schrijft het in zand, dan zal de wind van vergeving het uitwissen. Als iemand iets goeds voor je doet, zou je het in steen moeten schrijven. De wind kan het dan nooit uitwissen.”

De moraal van het verhaal: leer je pijn in het zand te schrijven en beitel de mooie dingen in je leven in steen…

Er waren eens een leeuw,
een ezel en een vos, die gezamenlijk op jacht gingen.
Ze hadden succes en vingen een luipaard.
De leeuw zei tegen de ezel: “Verdeel jij nu eerlijk de buit”.
En de ezel deelde scrupuleus nauwkeurig in drie gelijke delen,
waarop de leeuw zo woedend werd, dat hij de ezel opat.
Bleven over de leeuw en de vos. Zij gingen weer op jacht.
Opnieuw hadden zij succes en ’s avonds was er weer een luipaard gevangen.
De leeuw zei tegen de vos: “Verdeel dat nu eens eerlijk”.
De vos hield één oortje voor zichzelf en gaf de rest aan de leeuw.
Waarop de leeuw zei: “tjee, jij hebt goede manieren, wie heeft je dat geleerd?”
“Dat” zei de vos geslepen… “dat leerde ik van de ezel

Tja… Schaatsen op de randmeren zit er vandaag, voor mij, alweer niet in.
En, tot mijn verbazing, moet ik bekennen dat ik het niet eens zo erg vind…
In ieder geval minder erg als dat ik had kunnen vermoeden.

Het is nog niet eens zo lang geleden dat ik, als er natuurijs lag, heel onrustig werd.
Dat ik bijna chagerijnig of wellicht verdrietig kon reageren als er iemand ‘Ik ga vanmiddag lekker schaatsen’ zei…
Niet omdat ik het diegene misgunde maar meer omdat ik het heel erg vond dat ik dat niet kon.
En het schaatsgevoel zo miste.

Maar tis klaarblijkelijk toch net als met alle dingen in het leven…
In de loop van de jaren gaan de scherpe randjes er wat van af.
Ik ben uiteindelijk, ook wat het schaatsen betreft, vergroeid geraakt met mijn wielen.
En, aangenaam verrast, realiseer ik me dat ik al een tijd niet heb gedroomd dat ik aan het schaatsen was…

Voor het eerst sinds jaren kan ik, zonder pijnlijke heimwee, het gevoel oproepen wat er door me heen ging als ik mijn schaatsen aantrok.
Of hoe het voelde als ik de eerste, ietwat voorzichtige, streken maakte om daarna over het ijs te glijden voor de mooiste tochten.
En ook het gevoel van ‘moe maar voldaan’ met koude voeten en rozige wangen voor de kachel.

Het is een goed gevoel, dit schaatsgevoel…

In de Januari middagzon, half verscholen onder een dikke deken, mijn handen warmend aan een beker chocomel en kijkend naar kinderen die schaatsen op de vijver, leun ik achterover in mijn luie stoel en bedenk tevreden dat ik houd van wat er is…

En dat voelt nog veel beter.