Ici Sophie

Nachtelijke smsen zijn de leukste… sowieso leuk om een bericht van hem te krijgen maar dat hij s’nachts aan mij denkt maakt het bijzonder. Zelfs als dat is om even iets voor hem te googelen.

”er zijn al zo’n 150 spoorloos sinds de opening van de nieuwe winkel” schreef de eigenaar van de supermarkt in het dorpssuffertje…

Ik heb er vanmorgen maar eens 6 teruggebracht!

Al gelezen? Ik wel en vandaag weer drie keer. Hardop en met veel liefde voor de twee blije snoetjes die er maar geen genoeg van kunnen krijgen.

Dit kon wel eens een fantastische dag gaan worden want ook al is hij pas twee uur oud toch heb ik in mijn mail al een cadeaukaart voor de appie, een waardebon van €1000 te besteden bij de jumbo, gratis door heel België reizen met de NMBS en een giga bedrag op mijn rekening van een of ander bitcoin bedrijf. Als ik al deze mail zou openen en mijn gegevens achterlaat natuurlijk…

Zet honderd mensen op een rij en de meeste hebben nog nooit van Frankie Miller gehoord. Zet duizend muzikanten op een rij en iedereen weet wie het is.

De meest ondergewaardeerde artiest van de vorige eeuw! Die zeker voor een paar uur plezierige verwondering zorgt door op wiki en joetjoep zijn naam in te tikken

Als hij geen fanclub zou hebben zou ik hem oprichten…

Ik ben niet slordig maar heb gewoon een hoge chaos tolerantie…

Bij mij slingert er geen rommel maar liggen overal creatieve projecten en ideeën.

En toch denk ik wel eens dat het best fijn zou zijn als ik wat minder hooi op mijn vork zou nemen en dingen iets sneller af zou maken in plaats van steeds weer met iets nieuws te beginnen.

Maar zo ben ik niet. Op dit moment schilder ik mijn keuken, maak ik schuifdeuren tussen mijn kamer en keuken van oude panelen en haak ik een sprei voor mijn kleindochter. Ik ben benieuwd wat ik als eerste af ga krijgen.

Het fijne van overdag niets meer te doen hebben dan sport kijken en wat slapen is dat ik s’nachts wakker ben. Ik houd van de nacht. Het knusse donker van mijn, door kaarsen verlichte, kamer met op de achtergrond zachte muziek. Al is dat op dit moment niet al te beste disco van een lp die ik bij de kringloop vond maar het gaat om het idee…

In de nacht durf ik aan dingen te denken die straks weer door zinvol ( of loos) redeneren in een nieuw daglicht zullen staan maar voor nu mijn favoriete tijdverdrijf! Mijmeren over hoe het zou kunnen zijn als…

Nog 2 blokjes chocolade en een beker koffie dan blaas ik de nacht uit. Onderweg naar morgen.

Een Nederlander, Gijsbrecht de Donckere, zou het donderglas, stormglas of waterbarometer uitgevonden hebben, in 1619. Als de druk van de opgesloten lucht binnen en in de buis buiten even groot is, staat het water binnen en buiten even hoog. Als de luchtdruk nu gaat dalen, omdat er slecht weer op komst is, dan neemt dus de druk in de dunne buis af, terwijl die binnen hetzelfde blijft. Dat betekent dat er een drukverschil ontstaat: buiten minder dan binnen. Het gevolge is dat het water binnen iets gaat zakken en buiten stijgen. Omgekeerd, als de luchtdruk gaat stijgen omdat het mooi weer gaat
worden bij het naderen van een hogedrukgebied, dan zal het water buiten lager gaan staan dan binnen

Donderglazen, later ook wel Goethe barometers genoemd, waren vaak op VOC-schepen aanwezig. De uitdrukking “gedonder in de glazen” komt hier vandaan. Deze types barometers of donderglazen reageren ook op temperatuurverschillen, ze worden dan ook niet meer gebruikt om een betrouwbaar weerbeeld te zien.

Volgens mijn glas is er nu een storm op komst! Eens kijken of dit slechts een storm in een glas water blijkt te zijn…

update: na bijna 36 uur stormt het nog hevig maar begint het peil langzaam te zakken.

Genieten van iets waarvan ik vooraf al weet dat ik er uiteindelijk nooit ga komen daarin schuilt mijn plezier. Blij met de tijd dat ik er over na kan denken dat ik het wel zou kunnen doen… eventueel, als ik het echt zou willen.

Ik bedoel als iemand mij (en 500 anderen) een uitnodiging stuurt voor een verjaardag die pas over een half jaar plaats gaat vinden geeft dat mij alle tijd om te fantaseren over hoe het zou zijn als ik zou gaan. Welke muziek er zal klinken, welke jurk ik zou dragen, wat ik zou drinken en hoe blij de jarige gaat zijn met mijn komst…

De zondag begint al vroeg het is 01.15 en ik kan de slaap niet vatten…
Ik visualiseer mezelf als lepeltje lepeltje ergens in een hele koude bedstee en hoop dat telepathie bestaat

Als er een sms geluid uit mijn telefoon klinkt weet ik dat hij het is omdat ik niemand anders ken die nog gebruik van sms maakt. Hij is onderweg naar zijn werk en morgen ook de hele dag naar een tuinklus.
Wel fijn dat hij me dat verteld! Toch?

Jarenlang heb ik met succes feesboek weten te vermijden maar sinds 3 jaar begeef ik me ook op dit tijdrovende en nietszeggende medium…. Als ik eerlijk ben eigenlijk al weer bijna 3 jaar te lang. Ik ben gewoon geen feesboektype. Mijn vrienden delen over het algemeen berichten die ik zelf ook had kunnen vinden als ze mijn interesse hadden gehad. Zelden schrijft iemand iets, soms is er een foto van ‘kijk eens hoe leuk ik het heb’ of ‘kijk eens hoe lekker ik kan koken’  maar over het algemeen is het niets. Ik geef toe dat ik zelf ook geen bijdrage lever aan een betere versie maar dat is omdat ik wel weet dat niemand daar op zit te wachten. Komt bij dat het te voorgekauwde content mij niet eens een heel klein beetje html toestaat om de boel wat op te leuken dus nee mijn ding is het niet.

Het is alleen wel het ding van de man die mijn hart sneller laat kloppen…  en ik kan het gewoon niet laten om zo’n veertig keer per dag even te kijken of hij misschien iets heeft geschreven.

Toen ik bijna vijftien jaar geleden, na mijn laatste dwaling in de liefde, bedacht dat het alleen nog ‘hem’ zou kunnen zijn en niemand anders wist ik niet dat ik hem ooit zou kunnen vinden. Dat maakte eerlijk gezegd ook niets uit want het was meer dat ik er eindelijk achter was dat mijn relaties altijd eindigen omdat ik onbewust vergelijk… en er niemand kon tippen aan het droombeeld wat ik van de ware had.

Zelfs de ware niet…

***

niets van gemerkt

***

Soms zou ik wel kunnen denken dat ik niet helemaal van deze wereld ben en me afvragen in welk sprookjesbos ik eigenlijk woon. Ik ben verliefd op iemand die dat niet weet maar in mij ook nooit meer zal zien als een goede vriend. Terwijl ik graag zou willen dat hij mij op handen draagt en werkelijk om mij geeft. Ondanks mezelf! En toch houd ik die vriendschap in stand. Ben ik blij met iedere uitnodiging en doe ik leuke dingen met hem. Hij verrijkt mijn leven door me mee te nemen naar concerten waar ik nooit naar toe zou gaan en laat me kennismaken met dingen waar ik nog nooit van heb gehoord. Om bij thuiskomst steevast in een spelonk van gemis weg te glijden, precies lang genoeg om te wennen aan de leegte tot hij besluit om me opnieuw mee te vragen ergens naar toe en het hele gedoe opnieuw begint.

Ken je het? De hele dag het gevoel hebben dat je nog iets moet maar er niet op kan komen wat dat is? Totdat ik vanmiddag, in de stoel bij de tandarts, bedacht ik dat ik op datzelfde moment een afspraak in de borstenbus had. De twee dingen waar ik nooit naar uitkijk maar ook niet onderuit kan. Morgen een nieuwe afspraak maken… zonder gaatjes!

De temperatuur op vrijdag 13 januari 1967 lag tussen 3,4 °C en 7,0 °C en was gemiddeld 5,6 °C. Het was half tot zwaar bewolkt. In mijn warme wollen winterjas huppel ik vrolijk van school naar huis. Het was een feestdag. Mijn oma zou, na een ziekenhuisopname, bij ons thuis komen aansterken en daar keek ik enorm naar uit!

Onderweg wacht een tante ( geen échte maar in die tijd was iedere buurvrouw een tante) me op. Ik moest maar bij haar blijven… Mijn oma was de afgelopen nacht overleden…

De liefste oma en moeder die we dit jaar voor het eerst langer missen dan dat zij leefde.

Een jaar niet loggen lijkt ogenschijnlijk goed te doen. Ware het niet dat ik gek word van alle schriftjes en losse blaadjes die ik iedere dag volschrijf dus dat ga ik niet nog een jaar volhouden…

Nee, dit jaar komt weer gewoon op internet!