Ici Sophie

Ce jour-là près de la source

Dieu sait ce que tu m’as dit

Mais l’été finit sa course

L’oiseau tomba de son nid

Et voila que sur le sable

Nos pas s’effacent déjà

Et je suis seul à la table

Qui résonne sous mes doigts

Comme un tambourin qui pleure

Sous les gouttes de la pluie

Comme les chansons qui meurent

Aussitôt qu’on les oublie

Et les feuilles de l’automne

Rencontre des ciels moins bleus

Et ton absence leur donne

La couleur de tes cheveux

Voor het slapen gaan
Mijn laatste gedachte is net een straathond
zoekend naar de resten van de dag
tot bot ontleedt hij de weg
van voorhoofd naar achterhoofd en terug
snuift achter m’n ogen overblijfsels van beelden
en voor de nacht onderdak vindt
tussen de kiezen waar ik je naam maal,
je woorden en smaak van je lichaam
als kinderlijke angst in het donker
een zwerfgedachte even duivels als heilig
ik ben alleen
uitgeput likt hij zijn verbrijzelde poten
en jankt om je stem, een keer maar
voordat zijn ogen door de sterren worden leeggezogen

1

“We gaan bij de dansvloer staan” hoor ik mijn vriendin zeggen. Mijn ogen zijn nog nauwelijks gewend aan de schaarse verlichting in de discotheek waar we wekelijks komen. Het is druk. We banen ons een weg tussen dansenden lijven door om op een plekje uit te komen vanwaar we de ruimte kunnen overzien. “Wat drinken we?” Vraagt Petra vrolijk en tegelijk antwoorden we, “Bessen ijs?”

Ik kijk haar na terwijl ze naar de bar loopt tot mijn blik blijft steken bij een donkere ietwat slungelige gestalte aan de overkant. Zijn prachtige rode haardos licht op bij de lampen die het ritme van de muziek volgen. Heel even kruist zijn blik de mijne. “Hier, pak aan” hoor ik op hetzelfde moment voel ik het koude glas tegen mijn bovenarm. “Proost!” zegt Petra “op een leuke avond”  in gedachten vul ik het aan tot “ En op de momenten van geluk”…

Als ik na een slok te hebben genomen stiekem in de richting kijk waar hij stond zie ik dat hij is verdwenen… Je kan tenslotte ook niet altijd geluk hebben.

Langzaam druppelen onze vrienden binnen. We dansen, lachen en genieten van de laatste dag van het weekend. Ik merk dat ik de gesprekken maar half volg. Mijn gedachten dwalen af… Hij is leuk. Nou ja, ik denk dat hij leuk is. Hij heeft iets waardoor je niet met hem gaat praten. Iets afstandelijks, iets wat me intrigeert en ook al weet ik wie hij is ik ken hem niet maar zou hem graag beter leren kennen.

De Dj start een langzaam nummer in en op hetzelfde moment voel ik een hand op mijn schouder. Als ik me omdraai kijk ik hem recht aan. “Zullen we dansen?” vraagt hij vriendelijk en niet in staat om antwoord te geven knik ik slechts en vlij me in zijn armen.

We dansen, ik geniet en mijn hart gaat razendsnel tekeer… “Ga je mee naar buiten?” vraagt hij als de muziek bijna stopt. Alle alarmbellen beginnen te rinkelen en even weet ik niet wat ik moet zeggen. Ik ben eentwintig en weet wel dat we niet naar buiten gaan om zijn fiets of de sterren te bekijken. Nee, dit vraagt hij omdat we speeksel uit kunnen wisselen en desnoods wat friemelen of zelfs wederzijds masturberen in de stalling van de fietsen. Schoorvoetend zeg ik dat ik dat wel wil en zonder elkaar verder aan te kijken lopen we samen in de richting van de uitgang. Halverwege de smalle doorgang steekt hij zijn hand naar me uit die ik vastgrijp als een reddingslijn want dat ik nerveus ben kan ik niet ontkennen…

Het regent, als hij zijn armen en zijn jas beschermend om me heen slaat en alsof het de normaalste zaak van de wereld is, kruip ik dicht tegen hem aan en kust hij me. En voor het eerst van mijn leven realiseer ik me dat ik verliefd ben geworden.

wordt vervolgd… Usderuseenkeer