Ici Sophie

Ergens in mijn achterhoofd wist ik bij voorbaat al dat het een probleem zou worden. Ik moest vanavond ergens zijn waar je niet via een padvriendelijke route kan komen en kan er dus niet onderuit om juist die weg te nemen waarvan ik weet dat de padden die ook gebruiken, op hun weg naar het water waar zij zich gaan voortplanten. De paddentrek, die begin deze maand de ouverture beleefde, is op dit moment in volle gang. En hoewel er op de heenweg nog niets aan de hand was werden op de terugweg naar huis al mijn bange vermoedens waar. Langs de kant van de weg zie ik de vrijwilligers lopen om de padden, die de speciale paddentunnel hebben gemist, een handje te helpen bij hun oversteek, maar aan het wegdek kan ik al zien dat een groot gedeelte van de padden jammergenoeg niet aan de overkant kon komen. Ze liggen daar, als geplette synoniemen voor een te drukke verkeersweg door een natuurgebied, op het asfalt. Behoedzaam laveer ik tussen de haastige padden door en doe mijn uiterste best om de prachtige springers te ontwijken maar kan tegelijk waarschijnlijk niet voorkomen dat er misschien wel enkele tussen het rubber van mijn banden en het wegdek een, vroegtijdige, beeindiging van hun leven vinden. En terwijl ik een golf van misselijkheid maar met moeite kan onderdrukken beloof ik mezelf plechtig dat wat er ook gebeurt ik, tijdens de paddentrek, niet meer langs deze weg zal gaan. Op het moment dat ik de laatste vrijwilliger paseer steek ik mijn duim op als blijk van waardering voor wat zij doen en hij zwaait kort terug. Ik hoop zo dat hij begrijpt dat ik niet anders kon vandaag. Maar kan me ook heel goed voorstellen dat het frustrerend moet zijn als je zo je best doet en de auto’s veel van dat werk teniet doen. Ik voel diep respect voor de mensen die iedere avond op pad gaan om de “paddenemmers”, een soort valkuilen voor padden die zijn ingegraven en waar ze niet uit kunnen springen, aan de overkant van de straat te legen. Gewoon belangeloos, uit respect voor de natuur. En voorlopig zit hun werk er nog niet op want pas tegen de helft van april hebben alle padden hun plekje in de poel gevonden. En zal de cyclus weer opnieuw beginnen.

Heb ik het afgelopen jaar slechts zes logjes gepost ben ik nu van plan mijn logleven te beteren. Eigenlijk was ik misschien wel wat logmoe waardoor ik, na jaren van bijna iedere dag berichtjes te delen, steeds vaker weer ouderwets pen en papier ter hand nam. Maar nu, nu het loggen wat minder hip begint te worden lijkt het mij juist wel weer aardig om hier af en toe wat gedachten te ventileren.

En uiteraard nog steeds niet hoogdravend of van hoge kwaliteit maar gewoon op z’n Soof’s omdat het leven de moeite van het beleven zo waard is.

De rozen zijn gesnoeid. Want snoeien is bloeien zegt mijn geweldig steun en toeverlaat van het Corps Thuiszorg die gek op tuinieren is. En ik ben blij want mijn tuin is in de zomer alleen maar zo mooi omdat zij dit allemaal voor me doet. Volgende week de Annabella’s en Clematis. En dat is slechts een fractie van al het werk wat zij in mijn tuin verzet.
Want nu al geniet ik van de bollen die allemaal boven de grond uitkomen, nadat zij ze er in het afgelopen najaar in had gestopt, en waarvan de Blauwe druifjes en Krokussen bijna bloeien.

Ja… het leven is een feest.
Zeker met zo’n SuperCora

Eigenlijk heb ik zoveel te doen maar als ik voor héél even inschakel kan ik er bijna niet meer van los komen. Tussen de wereldrampen door vermaak ik me graag met dingen die het leven een beetje mooier maken. En dit is een topper. Sinds dinsdag heeft staatsbosbeheer dit geweldige project in de lucht en nu al is het een daverend succes.

Kenmerken
De vos is het grootste roofdier van de Benelux. Hij komt uit de familie van hondachtigen.
De vacht van de vos is oranjebruin tot vrijwel geheel grijs. De staart is een mooie pluim en het uiteinde ervan is zwart of licht gekleurd. Hij heeft een kop-romplengte van 58 tot 90 centimeter, een staartlengte van 32 tot 48 centimeter en een schouderhoogte van 35 tot 40 centimeter. De mannetjes worden groter als de vrouwtjes. Een volwassen mannetje kan tot 15 kg wegen.
De vos kan tenminste 28 verschillende geluiden voortbrengen, en hij kent ook een groot
aantal houdingen om mee te communiceren. Onderdanige vossen houden bijvoorbeeld de oren naar achter, de mond lichtelijk open met opgetrokken lippen, en kwispelen bochtig
met hun staart. Agressieve vossen plaatsen de oren zijdelings en houden de mond wagenwijd open. In het wild wordt de vos zo’n tien jaar oud. De meeste vossen worden echter niet ouder dan 3 jaar.

Voedsel
Vossen jagen in hun eentje, dit doen ze over het algemeen ’s nachts. In onverstoorde gebieden jagen ze echter liever overdag. De vos kan een snelheid bereiken van wel 60
kilometer per uur.

De prooi van een vos bestaat meestal uit kleine en middelgrote prooidieren, zoals grote kevers, muizen en andere knaagdieren, konijnen, hazen en vogels, eieren, regenwormen en egels. Ook vruchten en bessen (vooral bramen worden gegeten, evenals aas, placenta’s en afval.
Vossen eten per dag ongeveer 500 gram voedsel. Soms doden ze meer prooien dan nodig en verstoppen deze prooien vervolgens. De vos is goed in staat de prooien terug te
vinden die hij begraven heeft.

Territorium
Vossen leven vaak in groepen van circa 6 dieren. De leider van de groep is het dominante mannetje. Daarnaast zijn er het dominante vrouwtje en andere vrouwtjes. Het territorium van een vos kan 100 tot 1200 ha groot zijn. Dit wordt afgezet met geursporen, urine en ontlasting. Vossen leven in een hol dat ze zelf gegraven hebben of gegraven is door een konijn of das. Het hol (burcht) heeft altijd meerdere uitgangen.
Voortplanting
De paartijd duurt van december tot februari, wanneer de mannetjes vruchtbaar zijn.
Een vrouwtje is in die tijd slechts drie weken loops. De jongen worden na een draagtijd van 52 à 53 dagen in de lente (tussen maart en mei) geboren. Dat hol wordt meestal onder een boom gegraven en soms gedeeld met een ander drachtig vrouwtje.

Een worp telt meestal 4 tot 6 jongen. Worpen van 5 tot 8 jongen komen ook voor, bij uitzondering zelfs 10. De worpgrootte is afhankelijk van het voedselaanbod. In gebieden met veel vossen zijn de worpen kleiner. Veel jacht geeft minder vossen, maar grotere worpen. Bij de geboorte zijn de jongen blind en doof en wegen ongeveer 100 gram. Ze hebben bij de geboorte een donkere fluwelen vacht, stompe snuitjes en kleine oortjes.
De eerste twee tot drie weken zijn de jongen volledig afhankelijk van hun moeder. De vader en de helpers brengen de eerste dagen voedsel voor de moeder, en nadat de jongen gespeend zijn helpt ook de moeder mee.

Na elf tot veertien dagen gaan de ogen open. De eerste maand zijn de ogen blauw van kleur, maar later wordt ze bruin. Als ze vier weken oud zijn groeien de neus en oren
snel, en komt er een rossige glans over de vacht. Ze eten rond deze tijd hun eerste vaste voedsel. Na zes weken worden de welpen gespeend en na zeven tot acht weken hebben ze het volledige melkgebit.
Bron: 2metdenatuur.nl

Kortom: Volg de vos is geweldig tijdverdrijf. Maar werkt als een verslaving.