Ici Sophie

…

na wat aangenaam verdwalen

en reizen door de tijd

het leven van verhalen

met tegen beter weten in

wat hopen en zoet dromen

toch weer thuis gekomen

…

Oja… ik wilde zo graag een baan omdat ik dan ook collega’s zou hebben.

Horoscoop van vandaag…

Taking a walk down Memory Lane today can open up a huge deluge of romantic recollections from an early crush or your first love. These flashbacks have great value because they remind you of what great passion once fueled your every thought and feeling. Experiencing this nostalgic moment can bring a renewed commitment into your present love life circumstances, reminding you just how much passionate romance you’re capable of experiencing when you connect with the right person…

…lange dagen nog langere nachten. Kermis in mijn dorp en voor het eerst sinds jaren had ik vandaag ergens anders willen zijn..

Natuurlijk niets te zeuren want als ik echt wilde had ik best kunnen gaan het is alleen de beperking in mijn hoofd die me ervan heeft weerhouden. Want stel dat ik het wel had gedaan en dan de liefste eindelijk was tegengekomen… ja wat dan? Ik had niet geweten wat ik had moeten zeggen en hij waarschijnlijk (dit vul ik gewoon even in voor hem)  ook niet en daarbij zou mijn fantastische stoel waardoor ik daar kon komen als een grote paarse krokodil het middelpunt zijn geweest… en dat trek ik niet. Hij weet het niet en ik kan het niet vertellen omdat ik nog zo graag diegene van toen wil zijn. Soms dan… in ieder geval vandaag! *zucht*

ik haat typen op glas! Natuurlijk onderschrijf ik heus het gemak van mijn tablet maar hier typen is toch nog steeds het fijnste als ik dit gewoon even met het laptopje op mijn dekbed doe… Ja op het dekbed want meer zit er voorlopig even niet in. Niet ziek hoor maar gewoon niet kunnen. Gedoe dus.

Hoewel het leven rustig voortkabbelt en ik me al weken bezighoud met het maken van suffe plaatjes over liefde of eigenlijk het ontbreken daarvan nu toch maar eens wat echte letters om te proberen op papier te krijgen waar het allemaal over gaat. Want om te zeggen dat ik verliefd ben is natuurlijk ietwat overdreven het is alleen maar zo dat er de hele dag iemand aan mijn hart kriebelt. Niet dat hij dat zelf weet of er zelfs maar een vermoeden van zou hebben maar toch… Nee het is een één richting verliefdheid die volgens mij meer op de herinnering is gestoeld dan op de werkelijkheid want uiteindelijk gaat het over iemand die ik al vijfendertig jaren niet meer heb gezien. Lang leve FB want daar heb ik hem gevonden. Al is gevonden wel een heel erg ruim begrip voor iemand aanklikken en vragen of hij vrienden zou willen zijn… En ja dat wilde hij wel maar daar is het allemaal bij gebleven. Het is mijn fantasie die me hierbij in de weg zit want ik weet nog zoveel herinneringen op te halen aan een tijd die hij misschien al lang is vergeten en die ik nog wel een keer over zou willen doen.

Hoe leuk zou het zijn als ik de moed zou hebben om gewoon te vragen of hij mee gaat om koffie te drinken. Of gewoon iets gezelligs doen… Al zou ik niet weten wat want mijn verstand blijft daarin hangen bij een hotelkamer midden in Parijs en dat zou een beetje gek voorstel zijn. Koffie dus. Maar vragen ga ik dat natuurlijk nooit. Maar ik droom wel dat ik het vraag… En altijd zegt hij ja.
Jammer genoeg ben ik niet het stoere type, en eigenlijk als ik heel eerlijk ben zou ik niet eens weten wat ik tegen hem zou moeten zeggen als hij ineens voor me zou staan. In mijn hoofd komt die passage ook niet voor. In mijn hoofd is het gewoon net alsof de tijd stil heeft gestaan; gaan we verder waar we waren gebleven alsof we elkaar gisteren nog hebben gezien. We zullen kussen zwijgen vrijen en huilen om elkaars verdriet om daarna te lachen en alles weer opnieuw beleven. Ik zou me nestelen in zijn armen en mijn hart zou het ritme van zijn hart volgen. In mijn hoofd weet ik ook nog hoe hij ruikt, proeft en voelt… En hoor ik nog zijn stem. Even terug naar de werkelijkheid want er is geen enkele reden om aan te nemen dat ik dit zou kunnen dromen het is allemaal maar mijn fantasie en ik moet toegeven dat dit vooral in het veilige donker is terwijl ik in het schrille ochtendlicht wel besef dat het allemaal onzin is. Het is alleen heel lekker mijn onzin…

Ondanks dat mijn zoete heimelijke verliefdheid op de liefde niet uitgesproken gaat worden is het toch fijn om weer eens door de herinneringen te reizen. Ik weet nog dat ik van hem mijn rijbewijs hoesje cadeau kreeg zo’n prachtig donkerbruin leren etui waar ik mijn autorijdende leven lang mijn rijbewijs en paspoort in bewaar en die altijd mee gaat in mijn handtas… Dierbaar en waardevol.

Net als iedere gedachte aan hem.

.