Ici Sophie

Tot vanmorgen kende ik een VSD enkel uit de boeken… En dat had ik graag zo willen houden.

“Hoi mam” hoor ik mijn dochter aan de andere kant van de lijn… Vanmorgen moest ze met haar baby naar het bureau. “Alles goed?” vraag ik, nog half slaperig maar in de veronderstelling dat dat zo is want het is een wolk van een baby die nooit iets mankeert. “Ja hoor…” antwoord ze en ik denk direct aan haar stem te horen dat er iets is. Maar voor ik het kan vragen zegt zij “In principe wel…” Ik voel mijn nekharen overeind gaan staan en er trekt een koude rilling langs mijn ruggegraat. Mijn dochter gebruikt deze woorden, in principe wel (of niet), zelden. Volgens haar is het een tegenstelling die mensen gebruiken om iets anders niet te hoeven zeggen… In principe wel betekent dus; eigenlijk helemaal niet.

Geschrokken en inmiddels klaarwakker vraag ik wat er dan is en ze legt me uit dat haar baby ‘gewogen en te licht bevonden is’ en dat hij de afgelopen maand veel tekort is gegroeid… En,vervolgd zij, dat er een ruisje bij zijn hart zit en er door het bureau een afspraak is gemaakt met de kinderarts waar ze maandag al naar toe mag.

Ik heb het gevoel dat de grond onder mijn voeten wegzakt … Mijn gedachten gaan naar mijn schattige kleinkind waar ik zo zielsveel van houd. Maar ook naar zijn ouders die zoveel hobbels hebben moeten nemen voor hij deel van hun leven werd. De onredelijke vraag wanneer het voor hun nu eens wat makkelijker gaat worden probeer ik weg te duwen en zonder het aan haar te laten merken veeg ik de tranen die over mijn wangen rollen weg. Ik moet eerst haar geruststellen. Ik ben tenslotte haar moeder.

We besluiten dat iedere baby bij de geboorte een gaatje in zijn hart heeft en dat het misschien wel het laatste dichtgroeien is waardoor het nu zo hoorbaar is. En het feit dat hij zo licht is heeft vast te maken met de borstvoeding… En ja het is waar hij is ook niet zo zwaar maar vanaf zijn geboorte zeggen we al dat hij zo ”petit” is… Al met al zal het allemaal wel meevallen. In het ergste geval moet ze overstappen op kunstvoeding maar daar valt prima mee te leven.

Na nog wat heen en weer gepraat over dingen die ik me nu niet meer kan herinneren hangen we op.
Haar woorden “Eerst maar eens afwachten wat de dokter gaat zeggen…” blijven zweven in mijn hoofd.
En ik weet dat ze gelijk heeft. Maar nog niet hoe ik de komende dagen door moet komen…