Laatste groet
3 november 2005Vijftien jaar geleden, hij was veertien, kwam hij in mijn leven. Eigenlijk uit nood… en voor tijdelijk. Maar nadat we aan elkaar gewend waren geraakt wilde ik hem niet meer missen en is hij gewoon gebleven…
Niet ieder een kon evengoed met hem overweg, iets wat meerdere keren voor lelijke resutaten zorgde, maar ik kon het eigenlijk nooit té bont voor hem maken… ik wist zijn gebruiksaanwijzing feilloos te lezen en daarom was hij ook altijd bereid om zelfs de smerigste karweitjes voor mij op te knappen…
Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat hij de laatste tijd wel, rumoerig en overduidelijk aanwezig was. Eigenlijk had ik een paar weken geleden al in de gaten dat het niet goed met hem ging. Alles ging moeizamer dan anders.
Hij heeft in al die jaren nooit iets gemankeerd… maar nu is zijn lichtje gewoon uitgegaan. Opgebrand! Wat zal ik hem gaan missen want het feit dat hij vijftien jaar lang voor mij en de rest van mijn gezin heeft klaar gestaan, altijd zelfs bij nacht en ontij konden we op hem rekenen… Dat zal ik nooit vergeten…
